Το Μπουρνούζι - Το θέατρο - Και το Κέμπεκ

Είναι μία παρά τέταρτο. Νύχτα ξέρεις. Προς της Παρασκευής το ξημέρωμα. Δουλεύω αύριο ναι. Και μην σοκάρεσαι. Θέλω να γράψω και το κάνω. Θέλω να διαβάσω. Και δεν το προλαβαίνω. Αλλά σκέφτομαι. Πως ρε γαμώτο. Κι ας σηκώνομαι στις επτά. Κι ας έχω εκείνο το ραντεβού στην αντιπροσωπεία στις οκτώ. Κι ας μην έχω σιδερώσει το κατάλληλο σύνολο για το γραφείο της Παρασκευής. Κι ας μην πρόλαβα να μαγειρέψω. Κι ας γέμισε η πόρτα του ψυγείου με απλήρωτους λογαριασμούς και προθεσμίες. Ευάγγελος να τον ευχηθώ να θυμηθώ.

Σώθηκε και το νερό στο τσάι. Πως τα κατάφερα;

Jacques Brel – Ne me quittes pas. Ελάχιστο τσάι βουνού στην πράσινη Κινέζικη κούπα μου. Εγώ, το τζην. Τα πιάτα. Το τασάκι της Β. Το πιάτο της Α. Ο καμία κλήση στο κινητό μου. Ένα μήνυμα αν έστειλα ρωτάει εκείνο το γράμμα. Καλά ε;

Θέατρο. Γυρνάω από το θέατρο. Και θέλω να σου γράψω πολύ για το έργο αυτό και είναι ο λόγος που βρίσκομαι εδώ. Γιατί ενθουσιάστηκα ξέρεις, σαν μικρή, μικρή. Θα σου πω στο περίπου γιατί είναι και αργά, όπως και να έχει. Έχασα, συμπάθα με, την ηρεμία να γράφω σε όλες τις στιγμές, καλά κείμενα. Καθαρά.

Το μπουρνούζι το διάλεξα κάτι σαν μπλε. Για το κολυμβητήριο ξέρεις. Το δίπλωσα, το τακτοποίησα στην πλαστική σακούλα. Και το άφησα στο δωμάτιο. Η Κ. λεει δίχως σκέψη, μα καμία σκέψη, πως καλύτερα να διαλέξω το blue-black. Μέχρι στιγμής το λένε τρις. Εγώ όμως. Θα αντέξω το κρύο νερό; Αυτό είναι που θέλω να κάνω. Να πειθαρχηθώ. Αρχίζοντας από το κρύο νερό. Με οπαδό το μπουρνούζι. Κάτι σαν άψυχος προπονητής.

Το θέατρο βρίσκεται στην Στοά του βιβλίου. Με το γούρι μας, το μπλε, βρήκαμε να παρκάρουμε και κοντά. Αν και όπως ξέρεις προτιμώ την συγκοινωνία. Αλλά σήμερα, στις καταχρήσεις, είπαμε. Το θέατρο τέχνης Κάρολος Κουν. Σου δίνω και μια διεύθυνση. Έτσι μήπως και σκεφτείς να πας.

http://www.theatro-technis.gr/

Μια ιδέα της Α. Που έχει καλώς διαβάζει και το Αθηνόραμα. Εγώ επιμένω στις ειδήσεις μονάχα, και αυτό τις Κυριακές. Παρασύρθηκα τόσο με το Θιβέτ και το ασφαλιστικό (σε αυτή τη σειρά) που δεν έπιασα τις τέχνες. Εδώ και ‘βδομάδες. Πρωτάρα στο θέατρο;

Πρέπει να είναι το τρίτο μου. Αλλά επί της ουσίας το πρώτο μου. Γιατί.

Τέσσερις ηθοποιοί. Τον έναν μάλιστα τον έχω δει σε ένα έργο. Δεν ξέρω, θυμάμαι δοκίμαζε συνταγές πολλές. Πρέπει να το είδα με τον Κ. Πριν έρθουμε στην Ελλάδα. Στο σπίτι του, όταν τις κατέβαζε από το διαδίκτυο δεν θυμάμαι που τις έβρισκε. Και ήταν τότε σαν μικροί θησαυροί αυτές οι Ελληνικές ταινίες. Και αυτή ήταν καλή. Αυτός ήταν καλός. Καραμίχος μου λένε τα κορίτσια. Πρέπει να είναι κάτι σαν ο ήρωας της υπόθεσης. Ο κύριος πρωταγωνιστής, ο ζαν πρεμιέ που θα έλεγε κανείς. Αν και για μένα. Ζαν πρεμιέ είναι πάντοτε ο ανερχόμενος. Και στην προκειμένη είμαι μεταξύ Λαγούτη (Carlos) και Σαπουντζή. Όχι πως η Παπαδοπούλου (Mercedes) δεν ήταν θεαματική. Αλλά νομίζω πως ο Λαγούτης κυρίως. Μπορεί και με τις σωστές κινήσεις. Να σου πει. Πολλά. Ο καθένας από τους τέσσερις τους δηλαδή. Ο καθένας με τον ξεχωριστό τρόπο του, εξίσου αξιόλογο όμως.

Καθόμαστε. Πρώτες θέσεις. Δεν σου λεω πως μας ‘κατσαν οι πρώτες θέσεις γιατί θα μου πεις στο ψητό ΆNνα στο ψητό. Τρις θέσεις. Στην άκρη. Εγώ είχα κάπως την κολώνα. Αλλά. Στην έξοδο τον ηθοποιών το τρέμουλο που έκανε το ξύλινο δάπεδο καθώς τον θρίαμβο τους με βήματα αεράτα περνούσαν. Το ένοιωσα. Και άξιζε την κολώνα. Έτσι κι αλλιώς δεν έκοβε δα την σκηνή. Υπερβολές.

Αρχίζει ο Καραμίχος (Fernando?). Που δεν θυμάμαι το έργο που έκανε τον μάγειρα και μου την έχει δώσει έτσι; Πως είναι σήμερα η παγκόσμια ημέρα του θεάτρου. Και διαβάζει ένα κείμενο του Robert Lepage. Ο εν λόγω, είναι γνωστός σκηνοθέτης, συγγραφέας, από το Κεμπέκ. Έμαθα, διάβασα, και μπορεί και να έπαιξα στο γυμνάσιο έργα του. Πολύ γνωστός. Και κυρίως θα έλεγα. Μελαγχολικός. Μια σκοτεινή φυσιογνωμία. Παραθέτω λοιπόν και για εκείνον λινκ. Λεω μήπως θέλεις να διαβάσεις.

http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Lepage

Το ψητό.

Το κοινό σωπαίνει δειλά καθώς ο Καραμίχος διαβάζει ένα κείμενο του Lepage για το θέατρο. Για την ημέρα την παγκόσμια. Μια μέρα για το κάθε τι έτσι;

Κάνει ζέστη. Αλλά εγώ νοιώθω καλά. Εξάλλου έχω και το μπλε μπουρνούζι έτσι. Για την προπόνηση το οποίο δεν αποφάσισα ακόμα αν θα το αλλάξω με το blue-black.

Τέσσερις ηθοποιοί. Τους άλλους δεν τους γνωρίζω. Αλλά δεν έχω δει και πολύ Ελληνική τηλεόραση στη ζωή μου. Και στο θέατρο. Πρωτάρα. Μου λένε πως είναι όλοι τους γνωστοί. Παίζουν καλά. Τους υποψήφιους για μια θέση στελέχους σε μια πολυεθνική εταιρεία. Και είναι το σκηνικό λιτό. Και είναι πολύ κοντά σου οι ηθοποιοί. Και είναι λες και είσαι στη σκηνή μαζί τους ένα πράγμα. Τα βήματα τους σου λεω, τα νοιώθεις στα δικά σου πόδια, που κρατάς σταυρωμένα στα χαμηλά καθίσματα. Και κάνει ζέστη ναι. Αλλά είσαι καλά.

Το θέμα είναι επίκαιρο. Το κοινό νέο πολύ. Και χαίρομαι ιδιαίτερα. Σκέφτομαι πως είναι φοιτητές δραματικής. Και χαίρομαι ιδιαίτερα. Ίσως εμείς να είμαστε τα μοναδικά στελέχη μιας πολυεθνικής στην αίθουσα. Ας την λέμε πολυεθνική. Θα μπορούσαμε να την πούμε κάτι άλλο. Αλλά λόγω ανωνυμίας, και ταύτισης πραγματικής με το όλο έργο. Και είμαστε με τα πόδια μας σταυρωμένα. Εγώ άνετη. Η Α. Μου χαρίζει εδώ κι εκεί γελάκια. Την Β. Δεν την φτάνω να την δω. Είναι σε απόσταση ανάσας οι ηθοποιοί. Και κοιτούν. Μια το φως.

Μια τα πρόσωπα μας. Άραγε διακρίνουν και τις δικές μας εκφράσεις όσο εμείς τις δικές τους;

Επιμένω σε κάποιες χαρακτηριστικές για μένα στιγμές.

Η σκηνή όπου ο Fernando αποκαλεί όλους τους ψυχολόγους άχρηστους, ή βλαμμένους, δεν θυμάμαι, κάτι σε αυτές τις γραμμές. Πιστεύω λεει πολλά για την συνέχεια. Η σκηνή όταν κτυπά το κινητό της Mercedes και ακολουθεί ένα διάλογος περί εύθηνης. Πιστεύω πως ακόμη και αυτός μιλάει πολύ για όσα ακολουθούν.

Το γεγονός πως στους τέσσερις η μια είναι γυναίκα. Η οποία σε αφήνει κατά την διάρκεια του έργου να πιστέψεις πως είναι ευαίσθητη, συναισθηματική. Πως ακόμα και αυτός ο χαρακτήρας της, σε αντίθεση με την σκληρότητα, και τον ανδρισμό, που αφήνει να υπονοηθεί ο ήρωας που παριστάνει ο Fernando αν θυμάμαι σωστά το όνομα του. Δείχνει πολλά για την συνέχεια του έργου. Όλα δηλαδή, σχεδόν όλα, δένουν εκπληκτικά στο τέλος, και πιστεύω πως αν δώσεις σημασία στις λεπτομέρειες αυτές κατά την διάρκεια του έργου. Θα πιάσεις πολύ καλύτερα το μήνυμα του. Το οποίο περνάνε άψογα τα παιδιά.

Άποψη μου έτσι. Δίχως κυνικές αηδίες κρητικών. Εγώ πέρασα φίνα. Πως να σου το πω. Φεύγοντας, σκέφτηκα πως όλος αυτός ο μύθος που πλάθουμε γύρω από τους ηθοποιούς δεν είναι παρά μάσκες. Δηλαδή, εκείνοι, είναι μικροί, δίχως τον θεατή. Την ανταπόκριση του έργου. Στον θεατή έτσι. Είναι όπως εμείς. Τρία στελέχη μιας πολυεθνικής. Παράγουμε και οι δυο διαφορετικές μορφές τέχνης. Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή. Ίσως και να τους χαίρομαι πολύ που σκέφτομαι πως. Ζούνε μια ελευθερία. Την οποία θα ήθελα - ίσως - να ζω η ίδια. Βεβαίως. Ξέρω πως εγώ δεν καταλήγω κρατώντας την αποτυχία και τα δάκρυα μου στις παλάμες μου. Ξέρω πως επιλέγω την ζωή μου διαφορετικά.

Περνάω σε ένα παρασκήνιο. Το φως είναι ακόμη ζεστό. Κίτρινο σχεδόν, και όχι λευκό. Νομίζω πως βλέπω ανθοδέσμες, ή θα ήθελα μάλλον να τις βλέπω. Ένας από τους ηθοποιούς βιάζεται να φύγει. Είναι οδηγός μιας μηχανής. Όπως τόσοι που περνάνε δίπλα μου καθημερινά. Και τον συγχαίρω. Είναι μια φυσιογνωμία που δεν νομίζω να λειτουργεί δίχως την μάσκα του ρόλου. Κι εγώ στον ρόλο τον δικό μου, προσπαθώ να κάνω μια επαφή. Αλλά επί της ουσίας. Είναι η περιέργεια του παρασκηνίου. Όπως τρύπωσαν κι εκείνοι απόψε. Στα δικά μας καμαρίνια της μεγάλης εταιρείας που περνάει ένα μελλοντικό στέλεχος από συνέντευξη.

Στη τελική. Όλοι ρόλους υποδυόμαστε.

Πάντως. Αν μπορώ να πω πως έλειψε κάτι από όλο αυτό. Ήταν η μουσική.

Νομίζω πως για να αντέξεις. Στις συνεντεύξεις. Στα καθημερινά ψυχολογικά παιχνίδια. Χρειάζεσαι ένα πολύ καλό soundtrack.

Και μια πολύ καλή παρέα.

Εγώ ευτυχώς.

Έχω και από τα δυο.

Να το δεις. Αξίζει.

Το δικό μου τραγούδι;

http://www.youtube.com/watch?v=fox-ja7YDSw&feature=related

Γιατί όλοι μας έχουμε στόχους. Τολμάς;

Kazım Koyuncu - Ben Seni Sevduğumi

Ben Seni Sevduğumi = That I love you, in dialect from a Turkish region of the Black Sea.

Τρίωρη. Στάση. Εργασίας.

Σήμερα.

Δεν.

Πήγα.

Στο.

Γραφείο.

Πάμε μια βόλτα στο Μοναστηράκι, να είναι κλειστά τα μαγαζιά, να χαζεύουμε τις βιτρίνες, να με πιάνεις από τη μέση, να σου κρατώ το χέρι, λευκό, να γλιστρώ μες το μαύρο παλτό σου, να χαμογελάς σαν άγγελος, η εικόνα μας, αιχμάλωτη σε ένα ραγισμένο καθρέπτη μπρούτζινο, σπασμένα μεγάφωνα να ηχούν την σιωπή μας, και να χαθούμε εκεί κοντά στα παλιατζίδικα.

Διαφορετικά.

Ανοίγω τον σωλήνα στο μπάνιο.

http://www.youtube.com/watch?v=aWerIAspuGU&feature=related

Σβήσε το Φως.

Κυριακή.

9 Μαρτίου.
Μια μέρα μετά την Ημέρα της Γυναίκας.
Μια μέρα πριν την Καθαρά Δευτέρα.

Διακοπές Ρεύματος.
Ρούχα που πλένονται στο χέρι.
Κεράκια που λιώνουν.
Σχέδια που αλλάζουν.
Μια ξαστεριά που θυμίζει την ομόρφια της.
Σκοτάδι ναι.
Και όμως.
Εγώ ζήτησα.
Να σβήσεις το φως.

Χαλάνδρι.
Να μην χτιστεί το Νομισματοκοπείο.
Ένα μεγάφωνο.
Στολές.
Μια γυναικεία φωνή.
Μια γυναικεία κραυγή.

Το σακάκι μου διπλωμένο στην καινούργια δερμάτινη (sic) τσάντα μου.
Μια αγορά που άργησε πέντε έτη.
Απολογούμαι και πάλι με δικαιολογώ.
Αποχωρώ γλυκέ μου είμαι εγώ για πιο ήσυχες καταστάσεις τα μεσημέρια της Κυριακής.

Μεσημέρι μες το φως.
Άνοιξη στις αμυγδαλιές.
Λευκό με κόκκινο εδώ κι εκεί πινελιές.
Μου χαμογελούν τα κλαδιά της.
Ανταποκρίνομαι κάτω από τα μαύρα γυαλιά μου.
Σε δυο αποχρώσεις γιατί είναι η νέα τάση κατά Φαίνιας.

Τριήμερο.
Σκέφτηκα να μαζευτώ λιγάκι.
Οι μέχρι στιγμής απώλειες:
1 - τα τσιμπιδάκια που γλίστρησαν στον νεροχύτη του μπάνιου
2 - η δεξιά μπότα μου που σκίστηκε σε ένα πεζόδρομο όπως χάζευα και πιάστηκε κάπως.
3 - δυο λευκά ρούχα που είπα να πλύνω με τα μαύρα (μπα σιγά που θα ξεβάψουν).
4 - το σφράγισμα που κατάπια κατά λάθος δοκιμάζοντας το χθεσινό φαγητό που ετοίμαζα για τον.

Για το 1. Σε λίγα λεπτά σκέφτομαι να ανοίξω τον σωλήνα με τη βοήθεια της τεχνολογίας, κοινώς μια πετσέτας και του κουβά για τα νερά, γιατί αρνούμαι να δεχτώ άλλη μια ήττα από τον διαχειριστή που θα μου πει: «κορίτσι μου, να καλέσεις τον ιδιοκτήτη». Πόσο δύσκολο να είναι να ανοίξω τον σωλήνα της βρύσης;

Για το 2. Τσαγκάρης καλώς την Τρίτη (πως τα βαριέμαι αυτά). – Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική στο playlist μου.

Για το 3. Τα έβαλα στη χλωρίνη. Δε βαριέσαι. Καλά που δεν ψωνίζω στα ακριβά. Να θυμηθώ (λέμε τώρα), να μην το ξανακάνω.

Για το 4. Εδώ το χειρότερο. Να πάρω τη ξάρδεφη οδοντίατρο να το κοιτάξει. – ‘Έγινε η απώλεια συνήθεια μας. Απλά κορυφή.

Σκέφτηκα να μαζευτώ λιγάκι.
Και έτσι πήγα και ψώνισα στο σουπερμάρκετ τα διάφορα νηστίσιμα μου. Με το σκεπτικό πως όλο και κάποιος θα περάσει για φαγητό. Μέχρι στιγμής έφαγα 300γρ χαλβά με κακάο και αμύγδαλα.

Στις απώλειες τριημέρου να προσθέσω.

5 - τη σιλουέττα μου (σώθηκες).
6 - τη σχέση μου (βλ. σώθηκες).

Σκέφτηκα. Πως ο έρωτας. Σβήστο. Η ευτυχία. Σβήστο. Η συνύπαρξη με το αντίθετο φύλλο, με κίνητρο τον έρωτα, με στόχο την ευτυχία, δεν είναι παρά μόνο μια εφήμερη.

Αυταπάτη.

Και επανέρχομαι στις προηγούμενες πεποιθήσεις μου.
Πως δεν λειτουργώ σε μια σχέση προ πολλού. Δυστυχώς. Δεν το λεω με περηφάνια. Περήφανη ένοιωσα για τον Γιώργο όταν έγραψε επιτέλους μια σωστή ολοκληρωμένη πρόταση. Για τη μητέρα μου όταν έκανε πίσω στον εγωισμό της. Για την προην-προϊστάμενη που υπερασπίστηκε τα δικαιώματα νεο-σύλλεκτων. Γιατί μόνο τάγμα θυμίζει ορισμένες φορές ο εργασιακός μου χώρος. Περήφανη για εκείνους που προστατεύουν τους αδύναμους. Που υπερασπίζονται τα πιστεύω τους.

Περήφανη για την δυσλειτουργία μου σε μια σχέση; Καθόλου. Και το γράφω για να μου φύγει από πάνω μου. Για να μη πάρω τον. Και να του το πω, σαν μια δήλωση στα σποτάκια των ειδήσεων. Μέσα σε ένα λεπτό το στίγμα της ημέρας. Και να μου απαντήσει πως γκρινιάζω. Πως δεν τρέχει τίποτα. Και πως ψοφάω για μελόδραμα.

Μπορεί.
Αυτή όμως είναι η λάθος απάντηση.
Δεν έχασες εκεί.
Στις φωνές έχασες.
Τις οποίες δεν μπορώ να ανεχτώ.
Εδώ και χρόνια.

Γυρνάω από την κεντρική του Χαλανδρίου.
Και περνάω από κάτι νυσταγμένα σοκάκια που θυμίζουν το ’80 καλοκαίρια.
Έτσι έρημα. Σαν να χάθηκαν όλοι μέσα στο φως που λούζει τα πάντα.

Η μπαλάντα της Φωτιάς – Εντάξει κατέβασα τα αγαπημένα μου.

Στο κεφάλι μου βουίζει ακόμα το μεγάφωνο.
Αλλά δεν μου φταιει αυτό.
Δεν ξέρω τι μου φταιει.
Νομίζω πως απλά.
Μου φταιω εγώ.

Σταματώ σε ένα ξαφνικό ψιλικατζίδικο.
Ζητάω την καθημερινή. Την διαλέγω με το ένθετο με τα δώρα (δώρα τρόπος του λέγειν καθώς πληρώνονται κανονικά για σκουπίδια) αν και δεν το συνηθίζω. Απλά δείχνει καλό το περιοδικό «ο γαστρονόμος» με αφιέρωμα στα σαρακοστιανά. Απάτη δηλαδή, επιβεβαιώνομαι ξανά πως δεν υπάρχει τίποτα που να κάνει το ένθετο με τα δώρα να αξίζει. Για το Κ της Κυριακής είναι κάθε φορά, σχεδόν κάθε φορά. Μια πολύ καλή και προσεγμένη δουλειά.

Τι έλεγα;

Διαβάζω στην Κ. Πως η ψιλικατζού έκλεισε το blog της. Έχει μάλιστα και μια φωτογραφία της. Μια γλυκιά κοπέλα με μαύρα γυαλιά που θυμίζουν τα δικά μου τα καινούργια που άργησαν πέντε έτη να αγοραστούν.

Το βράδυ. Στο Άλσος Παπάγου. Συναυλία APURIMAC. Ελεύθερη είσοδος.

Θα είμαι εκεί.

Κάτι διαφορετικό ξεκίνησα να γράφω.
Συμπάθα με.
Πέρασε αρκετός καιρός.
Και μου βγαίνουν δύσκολα οι λέξεις.
Εδώ και μέρες την βγάζω στον καναπέ.
Εθισμένη στο θέαμα της νύχτας πριν αποκοιμηθώ.
Ξέχασα την αίσθηση του στρώματος.
Είναι και αυτός ο πονόδοντος.

Καλά κούλουμα.

Ας πούμε πως χαμογελώ.

Η φωτογραφία έχει τίτλο "Big Belly" του μέλους este-gallery, deviantART.com