Οι ζωές των Άλλων.

Οκτώ και μισή.

Είναι Σάββατο βράδυ και πίνω ένα φραπέ πολύ ελαφρύ λόγο Κωνσταντίνου (αλλά ούτε εσύ όμως καφέδες έτσι;). Με άρωμα βούτημα παξιμάδι που έπεσε κατά λάθος μέσα (καλά κάνουμε και λάθη εμείς οι της υψηλής κουζίνας – δεν φτάνω τις κουτάλες εκεί πάνω καλέ!).

Τελεία. Άνω, κάτω, δε βαριέσαι. Άκου εκεί να γράφει την μέρα των γενεθλίων μου για ένα θέμα που με έχει σπάσει σαφώς. Ε, αν δεν δείχνει αυτό βρε Άννα πως δεν σε πάει η φάση τι άλλο θες; (κάτι δικά μου).

Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα καλά υπάρχει κάποιος φυσιολογικός που θα ήθελε να διαβάσει πως ας πούμε έπεσε το βούτημα στο φραπέ, δεν πρόλαβα να βάλω παρκετίνι και τώρα τρέχει ένα πλυντήριο (το πρώτο μιας σειράς των πέντε!). Και μετά, είπα αν υπάρχουν άτομα που βλέπουν μεταγλωττισμένες βραζιλιάνικες σειρές δεν θα υπάρχουν και άτομα που διαβάζουν και τέτοιου τύπου διατυπώσεις;

Οπότε ναι. Κοιμήθηκα πολλές ώρες. Γιατί; Γιατί όταν θέλω να σβήσω το χτες, το πριν λίγο, το αχ και βαχ. Κοιμάμαι. Πιστεύω πως ο χρόνος και ο ύπνος κυρίως, και όσο αν γίνεται να τα συνδυάσουμε, βλέπε πολύς χρόνος στον ύπνο. Τότε είναι κάτι σαν ιατρικό. Αυτό πιστεύω. Αλλά συγνώμη λίγο για τον απο-συντονισμό μου, αλλά ομιλεί ο πρωθυπουργός της χώρας στην ΝΕΤ από την Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Και μετά σου λεει ψήφισε μικρό κόμμα. Όχι στον δικομματισμό και τα σχετικά. Να σου πω. Ναι. (Δεν μπορώ να γράφω και να τον ακούσω – προσπαθώ όπως μπορώ). Να υπήρχε ένα μικρό κόμμα το οποίο να είχε καλή διοργάνωση, σαφής στόχους, καλή διαχείριση. Είναι αυτό ο Συνασπισμός; Που μου πάει και μου αλλάζει σε ΣΥΡΙΖΑ; Τουλάχιστον ας ήταν σταθερό στην ίδια την ονομασία του, τουλάχιστον. Όταν τα ίδια τα στελέχη του, πηγαίνουν έρχονται στο ΠΑΣΟΚ; Για το ΠΑΣΟΚ είμαι βέβαιη τουλάχιστον αυτό. Το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι σαν την πρώην σχέση μου. Πόσες ευκαιρίες θα της δώσεις πια; Είχε τόσα χρόνια να δοκιμαστεί, να αποδείξει τις ικανότητες της, τις έδωσες όλα τα αγαθά σου για να φτάσει όσο πιο μακριά γίνεται. Πίστεψες σε εκείνη, απογοητεύτηκες, αλλά έκανες υπομονή. Μέχρι εκεί που δεν άντεχες άλλο. Και έφυγες. Είσαι τώρα καλύτερα; Θέλεις χρόνο λοιπόν για να γίνεις καλύτερα, και μπορεί να μην φτάνουν τρις μήνες και μισό (βλέπε χρόνια).

Κάπως έτσι με το ΠΑΣΟΚ, και για μένα, σε ένα τόπο που υπέστη όσα υπέστη υπό ΠΑΣΟΚ, και από τη στιγμή που πέρα από μια ναζιάρικη σχεδόν αντιπολίτευση δίχως καμία ουσιώδης αντι-πρόταση. Τουλάχιστον για μένα πάντα έτσι. Δεν μπορώ να δώσω αυτή τη πρώτη ψήφο μου στη χώρα αυτή. Εκεί. Δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν σέβομαι όλους εκείνους που θα την δώσουν. Εδώ ακόμα και τους ΚΚΕ σέβομαι που έλεος δηλαδή. Τουλάχιστον διοικείται από μια γυναίκα. Σεβαστό, και ας έστειλε την κόρη της να σπουδάσει σε ιδιωτικά στην Αμερική. Ισχύει αυτό ή είναι δεξιός μύθος;

Ωραία. Ομιλεί ο πρωθυπουργός. Μάλιστα. Δηλαδή ακούω και μα τον Βούδα. Δεν πιστεύω μια. Άντε να υπάρχει ένα 0.09% αλήθειας σε όσα λεει. Μου μιλάει για ανεργία και τον χειροκροτεί το κοινό. Δημιουργήθηκαν λεει νέες θέσεις. Μου έρχεται να ξεράσω το βούτημα του καφέ. Οι θέσεις αυτές είναι μόνιμες; Οι θέσεις αυτές είναι πλήρης απασχόλησης; Μήπως είναι συμβασιούχων; Μήπως μιλάμε για εποχιακές θέσεις; Και μετά. Εντάξει πολιτική εκστρατεία κάνει ο άνθρωπος. Σωστός. Αλλά τις φωτιές πού τις βάζεις; Μπορεί να έρθει ένα κόμμα που να βάζει το περιβάλλον μπροστά; Να μου διοργανώσει ένα λειτουργικό σύστημα ανακύκλωσης. Να γίνει κάτι με τις χωματερές. Τουλάχιστον εκείνες που είναι κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Κι εγώ σαν πολίτης, δέχομαι να φορολογηθώ περισσότερο ναι. Για να υπάρχει μια καλύτερη περιβαλλοντολογική διαχείριση. Και όχι να φορολογηθώ για μια άθλια δωρεάν (ας γελάσω!) παιδεία, η οποία στηρίζεται σε τρελά συστήματα φροντιστηρίων και βάλε και άλλα τόσα δισεκατομμύρια σε σπουδές στο εξωτερικό. Για να μη μιλήσω για την εξαγωγή Ελληνικών «μυαλών», άλλοι λόγο δικής τους επιλογής (γιατί μετά από μια παιδεία δεκαετίας στο εξωτερικό ποιος γυρίζει εδώ;) αλλά και άλλοι εξόριστοι από καθίκια που στρογγυλοκάθονται σε θέσεις καθηγητών επικούρων και μη. Για να μη μιλήσω για την δωρεάν (ναι καλά!) υγεία, η οποία τουλάχιστον εγώ όσες φορές την χρειάστηκα (χτύπα ξύλο) πήγα τρέχοντας σε ιδιωτική περίθαλψη και όχι μόνο εγώ. Πόσοι άλλοι δεν πατάνε καν σε δημόσια γνωρίζοντας όλα αυτά περί λάθος διαγνώσεις, λάθος δοσολογίες στην αναισθησία, ατελείωτες αναμονές, και κυρίως, μα τον Ιούδα (εδώ με βρίζουν), μια ανεπάρκεια ευαισθησίας και πες ζητάω πολλά, ανθρώπινης ευγένειας του δημόσιου προσωπικού; Γιατί φίλε μου δεν φορολογούμαι για να μου προσφέρεις τις υπηρεσίες αυτές; Γιατί λοιπόν αυτά τα μούτρα; Οπότε ναι. Νέα Δημοκρατία μας πάει μπροστά που σκαει και η αφίσα ντάλα μεσημέρι στο δρόμο μου ίσα να σκοτωθώ με το ποδήλατο και θα ήταν και ο τελευταίος άνθρωπος που θα έβλεπα (μπρρρ). Τι να σου πω.

Η λάσπη της κυβέρνησης. Πόσο δύσκολο είναι λοιπόν να χαρτογραφηθούν τα δάση; Και ποιος συμφωνεί στις επισκέψεις μεγάλο-επιχειρηματιών στις πληγούσες (αυτό μαζί με την πύρινη λαίλαπα το άκουσα πάνω από χίλιες φορές σε δέκα μέρες) περιοχές; Δηλαδή πως μου πάει ο ξενοδόχος στον νομό Ηλίας και μετά μου καίγεται ολόκληρος (ο νομός όχι ο ξενοδόχος αν και χμ εδώ); Πως; Μπορώ εγώ να αφήσω τη ψήφο μου να πέσει στη ΝΔ όταν γίνεται εν γνώση μου κάτι τέτοιο;

Λευκό; Άκυρο;

Τι να σου πω.

Εδώ την ίδια μου τη ζωή δεν ξέρω καλά πως να την διαχειριστώ. Αλλά γι’ αυτό το θέμα. Μια επόμενη φορά. Είπα να βγω λιγάκι. Και να τον κλείσω αυτόν και τις άκυρες υποσχέσεις του.

Καλύτερα ο Τρίτος. Που τουλάχιστον δεν σου υπόσχεται τίποτα. Μα ούτε και δεν σου προσφέρει.

Υ.Γ. Αν διαβάζεις κ. Παπανδρέου θα σε παρακαλούσα να μη φωνάζεις τόσο όταν μιλάς σ'αυτές τις εκδηλώσεις τέλος πάντων τι είναι πάλι αυτά. Σε ακούμε μια χαρά. Λίγο πιο σιγά.

Ευχαριστώ.