Τα χαμομήλια της.

Θέλω εδώ και μέρες. Εβδομάδες. Ένα μήνα σχεδόν να γράψω.

Θέλω να γράψω σε Εκείνον. Θέλω να τον ψάξω και να. Τον βρω. Θέλω ν'ανάψω τα κεράκια στο τζάκι. Και να σκεφτώ.

Θέλω να της μιλήσω. Και να την δω. Μου λείπει απίστευτα το χιούμορ και το μουτράκι της. Μικρή στα χέρια μου. Η μία μητέρα. Η δεύτερη. Μωρό μέσα στο φως.

Θέλω εδώ και μέρες να μαζέψω την κατάσταση στο σπίτι. Ένα χάος. Και μέσα σε όλα αυτά η αναζήτηση μιας τραπεζαρίας. Την οποία έχω βαρεθεί. Τα καταστήματα της Κηφησσίας. Μεσογείων. Χολαργός. Αυτός.

Μεγάλα. Κρύα. Σαν το δωμάτιο μου. Και δεν ξέρω πως να φτιάξω το θέμα με τα καλοριφέρ. Και ούτε το θέμα με τις τρύπες που πρέπει να γίνουν στη κουζίνα.

Και έλειξε και το δίπλωμα μου. Το της οδήγησης. Και σκέφτομαι πως. ΟΚ. Δεν προλαβαίνω απλά. Δεν προλαβαίνω.

Έδώ και μέρες θέλω να γράψω.

Για την μουσική. Θέλω να γράψω για τις αλλαγές στο κλίμα. Το ποίημα της Λεύκας. Τον Λαπαθιώτη. Θέλω να γράψω για τη νύχτα. Για το φθινόπωρο. Το αεράκι, τις ζωγραφιές στα σύννεφα. Σάββατο πρωί. Μεσημέρια να κλέβω στιγμές.

Στην Εθνική. Με το χέρι στο μέτωπο σκεφτική στο μαύρο. Μεγάλο πολύ. Αυτοκίνητο.

Ξεχωρίζοντας τα πλαστικά. Από τα χάρτινα. Τα γυάλινα. Το μπλέ κουτί. Απόλυτη ησυχία Χαλανδρίου. Κάτω.

Θέλω να ξενυχτίσω. Να κάνει ζέστη εδώ. Να υπάρχει μουσική. Μια φωτιά. Το φως της.

Να υπάρχεις εσύ.

Και θα ηρεμίσω. Σου το υπόσχομαι.