Μεσημέρι μες το φως.

Είναι τρις και είκοσι ακριβώς.

Ξύπνησα εδώ και τρις ώρες και είκοσι λεπτά ακριβώς.

Και προσπαθώ να οργανώσω τις σκέψεις και την ημέρα μου εδώ και τρίς ώρες και είκοσι λεπτά ακριβώς.

Το μεσημέρι μες το φως. Και επειδή τελικά έβαλα κουρτίνες, το δωμάτιο αυτή τη στιγμή που σου γράφω βυθίζεται σε ένα ζεστό πορτοκαλί.

Ένας ελαφρύς πονοκέφαλος με ταλαιπωρεί, τα ρούχα, το σίδερο, τα καλοκαιρινά που δεν μάζεψα ακόμα, τα χειμωνιάτικα που δεν φτάνω στο πάνω ράφι όπως τα τραβάω και πέφτουν όλα πάνω μου, τα τελευταία πρωινά. Τα τελευταία απογεύματα. Το κρύο που με αποσυντονίζει πάντα. Οι ανησυχίες μου. Οι επιτυχίες μου. Οι αγωνίες μου.

Έχεις γενέθλια. Σου αγόρασα ένα μικρό κάτι, μια πανέμορφη μαυρόασπρη φωτογραφία δίπλα της. Μια χορεύτρια εποχής, με τα στολίδια μες τα μαλλιά της, το έντονο μαύρο στα χείλη της, υφάσματα μεταξωτά να καλύπτουν ελαφρά τις σαγηνευτικές κινήσεις της. Πανέμορφη μες την έλλειψη χρωμάτων, και δίπλα της. Εσύ. Καστανή, σκεφτική, γλυκιά.

Σε διάλεξα.

Κοντεύει και μισή. Θέλω χίλια να σου γράψω. Για εμάς. Για τις πρόσφατες στιγμές της ζωής μου. Για τις σκέψεις μου. Για τις εικόνες που τραβάω τελευταία στην μηχανή της μνήμης μου. Για το θέατρο. Ήθελα να σε προσκαλέσω σε ένα έργο. Τον Προμηθέα Δεσμώτη, επειδή μου άρεσε πάντα η ιστορία του. Επειδή με τιμά η σύμπτωση της γνωριμίας του.

Νομίζω πως θα βγω τελικά με το ποδήλατο ως το περίπτερο για εφημερίδες. Ελευθεροτυπία χωρίς το ένθετο.

Γιατί είμαι αυτό που δείχνω. Όπως σου είπα. Δίχως καλύμματα. Δίχως εκπλήξεις, εκτώς από εκείνες που θα αποκαλύψεις ο ίδιος στην πορεία μας.

Σε ευχαριστώ για τον χορό της σελήνης. Θα μου μείνει αξέχαστος. Όπως την αίσθηση από τα γένια σου στα χείλη μου. Την αίσθηση του στήθους σου στα δάχτυλα μου. Στο φιλί μου η γεύση σου, στο βλέμμα μου. Το βλέμμα σου.

Πρέπει να βγω.

Πάει και τριάντα τρις. Και θέλω τόσα να σου πω. Τόσο να σε δω.