Σβήσε το Φως.

Κυριακή.

9 Μαρτίου.
Μια μέρα μετά την Ημέρα της Γυναίκας.
Μια μέρα πριν την Καθαρά Δευτέρα.

Διακοπές Ρεύματος.
Ρούχα που πλένονται στο χέρι.
Κεράκια που λιώνουν.
Σχέδια που αλλάζουν.
Μια ξαστεριά που θυμίζει την ομόρφια της.
Σκοτάδι ναι.
Και όμως.
Εγώ ζήτησα.
Να σβήσεις το φως.

Χαλάνδρι.
Να μην χτιστεί το Νομισματοκοπείο.
Ένα μεγάφωνο.
Στολές.
Μια γυναικεία φωνή.
Μια γυναικεία κραυγή.

Το σακάκι μου διπλωμένο στην καινούργια δερμάτινη (sic) τσάντα μου.
Μια αγορά που άργησε πέντε έτη.
Απολογούμαι και πάλι με δικαιολογώ.
Αποχωρώ γλυκέ μου είμαι εγώ για πιο ήσυχες καταστάσεις τα μεσημέρια της Κυριακής.

Μεσημέρι μες το φως.
Άνοιξη στις αμυγδαλιές.
Λευκό με κόκκινο εδώ κι εκεί πινελιές.
Μου χαμογελούν τα κλαδιά της.
Ανταποκρίνομαι κάτω από τα μαύρα γυαλιά μου.
Σε δυο αποχρώσεις γιατί είναι η νέα τάση κατά Φαίνιας.

Τριήμερο.
Σκέφτηκα να μαζευτώ λιγάκι.
Οι μέχρι στιγμής απώλειες:
1 - τα τσιμπιδάκια που γλίστρησαν στον νεροχύτη του μπάνιου
2 - η δεξιά μπότα μου που σκίστηκε σε ένα πεζόδρομο όπως χάζευα και πιάστηκε κάπως.
3 - δυο λευκά ρούχα που είπα να πλύνω με τα μαύρα (μπα σιγά που θα ξεβάψουν).
4 - το σφράγισμα που κατάπια κατά λάθος δοκιμάζοντας το χθεσινό φαγητό που ετοίμαζα για τον.

Για το 1. Σε λίγα λεπτά σκέφτομαι να ανοίξω τον σωλήνα με τη βοήθεια της τεχνολογίας, κοινώς μια πετσέτας και του κουβά για τα νερά, γιατί αρνούμαι να δεχτώ άλλη μια ήττα από τον διαχειριστή που θα μου πει: «κορίτσι μου, να καλέσεις τον ιδιοκτήτη». Πόσο δύσκολο να είναι να ανοίξω τον σωλήνα της βρύσης;

Για το 2. Τσαγκάρης καλώς την Τρίτη (πως τα βαριέμαι αυτά). – Απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική στο playlist μου.

Για το 3. Τα έβαλα στη χλωρίνη. Δε βαριέσαι. Καλά που δεν ψωνίζω στα ακριβά. Να θυμηθώ (λέμε τώρα), να μην το ξανακάνω.

Για το 4. Εδώ το χειρότερο. Να πάρω τη ξάρδεφη οδοντίατρο να το κοιτάξει. – ‘Έγινε η απώλεια συνήθεια μας. Απλά κορυφή.

Σκέφτηκα να μαζευτώ λιγάκι.
Και έτσι πήγα και ψώνισα στο σουπερμάρκετ τα διάφορα νηστίσιμα μου. Με το σκεπτικό πως όλο και κάποιος θα περάσει για φαγητό. Μέχρι στιγμής έφαγα 300γρ χαλβά με κακάο και αμύγδαλα.

Στις απώλειες τριημέρου να προσθέσω.

5 - τη σιλουέττα μου (σώθηκες).
6 - τη σχέση μου (βλ. σώθηκες).

Σκέφτηκα. Πως ο έρωτας. Σβήστο. Η ευτυχία. Σβήστο. Η συνύπαρξη με το αντίθετο φύλλο, με κίνητρο τον έρωτα, με στόχο την ευτυχία, δεν είναι παρά μόνο μια εφήμερη.

Αυταπάτη.

Και επανέρχομαι στις προηγούμενες πεποιθήσεις μου.
Πως δεν λειτουργώ σε μια σχέση προ πολλού. Δυστυχώς. Δεν το λεω με περηφάνια. Περήφανη ένοιωσα για τον Γιώργο όταν έγραψε επιτέλους μια σωστή ολοκληρωμένη πρόταση. Για τη μητέρα μου όταν έκανε πίσω στον εγωισμό της. Για την προην-προϊστάμενη που υπερασπίστηκε τα δικαιώματα νεο-σύλλεκτων. Γιατί μόνο τάγμα θυμίζει ορισμένες φορές ο εργασιακός μου χώρος. Περήφανη για εκείνους που προστατεύουν τους αδύναμους. Που υπερασπίζονται τα πιστεύω τους.

Περήφανη για την δυσλειτουργία μου σε μια σχέση; Καθόλου. Και το γράφω για να μου φύγει από πάνω μου. Για να μη πάρω τον. Και να του το πω, σαν μια δήλωση στα σποτάκια των ειδήσεων. Μέσα σε ένα λεπτό το στίγμα της ημέρας. Και να μου απαντήσει πως γκρινιάζω. Πως δεν τρέχει τίποτα. Και πως ψοφάω για μελόδραμα.

Μπορεί.
Αυτή όμως είναι η λάθος απάντηση.
Δεν έχασες εκεί.
Στις φωνές έχασες.
Τις οποίες δεν μπορώ να ανεχτώ.
Εδώ και χρόνια.

Γυρνάω από την κεντρική του Χαλανδρίου.
Και περνάω από κάτι νυσταγμένα σοκάκια που θυμίζουν το ’80 καλοκαίρια.
Έτσι έρημα. Σαν να χάθηκαν όλοι μέσα στο φως που λούζει τα πάντα.

Η μπαλάντα της Φωτιάς – Εντάξει κατέβασα τα αγαπημένα μου.

Στο κεφάλι μου βουίζει ακόμα το μεγάφωνο.
Αλλά δεν μου φταιει αυτό.
Δεν ξέρω τι μου φταιει.
Νομίζω πως απλά.
Μου φταιω εγώ.

Σταματώ σε ένα ξαφνικό ψιλικατζίδικο.
Ζητάω την καθημερινή. Την διαλέγω με το ένθετο με τα δώρα (δώρα τρόπος του λέγειν καθώς πληρώνονται κανονικά για σκουπίδια) αν και δεν το συνηθίζω. Απλά δείχνει καλό το περιοδικό «ο γαστρονόμος» με αφιέρωμα στα σαρακοστιανά. Απάτη δηλαδή, επιβεβαιώνομαι ξανά πως δεν υπάρχει τίποτα που να κάνει το ένθετο με τα δώρα να αξίζει. Για το Κ της Κυριακής είναι κάθε φορά, σχεδόν κάθε φορά. Μια πολύ καλή και προσεγμένη δουλειά.

Τι έλεγα;

Διαβάζω στην Κ. Πως η ψιλικατζού έκλεισε το blog της. Έχει μάλιστα και μια φωτογραφία της. Μια γλυκιά κοπέλα με μαύρα γυαλιά που θυμίζουν τα δικά μου τα καινούργια που άργησαν πέντε έτη να αγοραστούν.

Το βράδυ. Στο Άλσος Παπάγου. Συναυλία APURIMAC. Ελεύθερη είσοδος.

Θα είμαι εκεί.

Κάτι διαφορετικό ξεκίνησα να γράφω.
Συμπάθα με.
Πέρασε αρκετός καιρός.
Και μου βγαίνουν δύσκολα οι λέξεις.
Εδώ και μέρες την βγάζω στον καναπέ.
Εθισμένη στο θέαμα της νύχτας πριν αποκοιμηθώ.
Ξέχασα την αίσθηση του στρώματος.
Είναι και αυτός ο πονόδοντος.

Καλά κούλουμα.

Ας πούμε πως χαμογελώ.

Η φωτογραφία έχει τίτλο "Big Belly" του μέλους este-gallery, deviantART.com