Luciano Pavaroti (και άλλα - ε κλασσικά).

Τελικά κουρτίνες δεν θα πάρω φέτος.

Είναι Σάββατο. Είναι σχετικά νωρίς. Ήταν σχετικά καλό το πρόβειο γιαουρτάκι με μέλι που έφαγα πριν λίγο.

Είναι απίστευτο το αφιέρωμα στον Pavaroti που έχει τώρα στο πρώτο πρόγραμμα στο ραδιόφωνο.

Είναι Σάββατο πρωί (τα είπαμε αυτά). Ξεπερνάω σιγά σιγά το γεγονός ότι πιθανά διαβάζει συνάδελφος και θα τα χρησιμοποιήσει εναντίων μου για να μου φαει εκείνη τη διοικητική θέση που λέγαμε. Επίσης σκέφτομαι να κόψω τα αρχικά στα ονόματα δικών μου που αναφέρω κατά καιρούς εδώ. Αρχίζω από εσένα Κώστα; Διαβάζεις ή πλάκα μου έκανες (πάλι!);

Ωραία. Είναι Σάββατο πρωί (βρε άντε πάλι) και αν και έκανα ένα εφιάλτη πάλι χτες τη νύχτα (τον λόγο τον ξέρεις). Και ξύπνησα ήταν δεν ήταν τρις και είπα δεν είπα να πληκτρολογήσω τον αριθμό του στο κινητό μου. Δεν το έκανα. Και σκέφτομαι πολύ να μη το κάνω τις επόμενες φορές. Ή να ελέγχω λίγο τις εξελίξεις μας. Λέμε τώρα.

Αποκοιμήθηκα έτσι γλυκά μετά χτες με το γαλάζιο μπουρνούζι το ίδιο που φοράω τώρα. Πρέπει να ξέχασα και το φως της κουζίνας ανοιχτό.

Αλλά ξύπνησα με ένα τρελό κέφι. Ίσως επειδή είμαι σπίτι μου μετά από τρις μέρες στην Θεσσαλονίκη. Ίσως επειδή έχει πολύ φως η μέρα. Ίσως επειδή πρόλαβα να πάω ένα σούπερ χτες να μη τρέχω σήμερα. Ίσως επειδή δε θα σκάσω κιόλας για δυο κουρτίνες.

Σίγουρα όμως. Επειδή έχει αυτό το απίστευτα πανέμορφο αφιέρωμα στον Pavaroti. Και μου θυμίζει πολύ μα πολύ έτσι τους γονείς μου και το σπίτι μου (μη δακρύσεις Άννα μη – και αν ναι σε διαβεβαιώνω πως είναι δάκρια χαράς). Το σπίτι των δικών μου αν και τρελάδικο (λάθος στα τρελάδικα έχει πολύ ησυχία αυτό σου το διαβεβαιώνω επίσης). Αν και κάτι σαν ανοιχτή αγορά εν ώρα ακμής στο κέντρο της Αθήνας πες ή στον Πειραιά έστω (για να μη παραπονιέσαι Γιώργο!). Υπήρχαν κάτι στιγμές μουσικής, που ήταν απίστευτα όμορφες. Οι γονείς μου αν και δεν τα βρίσκουν σε σχεδόν τίποτα, τα βρίσκουν πάντα όταν βάζει η μητέρα μου δίσκους του Pavaroti. Και έτσι όπως ήμασταν τότε με τη γιαγιά μου την πιο όμορφη, το σκύλο να γαβγίζει, τη γάτα να τριγυρνά στα πόδια μας, τον αδερφό μου να μπαινοβγαίνει, την μητέρα μου να ταλαντεύεται μεταξύ κουζίνας και μπουγάδας, τον πατέρα με τις σακούλες από τις αγορές (κυρίως δικής του επιλογής), και όλο αυτό το χαμό. Ήταν η μουσική Του. Η φωνή Του. Και ο πατέρας μου, το θυμάμαι και γελάω, νόμιζε και νομίζει πως η φωνή του φτάνει εκείνη του μεγάλου τενόρου, και έτσι δυνάμωνε τόσο τον ήχο που σίγουρα έτρεμαν οι τοίχοι που χωρίζουν το σπίτι μας από εκείνο της Βούλας (γειτόνισσα από την Πελοπόννησο) η οποία η καημένη τι να πει. Δεν έλεγε ποτέ τίποτα για τη μουσική, αν βέβαια την άκουγε μιας και ο θόρυβος από τις φωνές και τα παιχνίδια των τότε μικρών παιδιών της σίγουρα έφταναν τη δύναμη του τενόρου.

Έτσι λοιπόν έμαθα όλα τα τραγούδια που παίζει τώρα στο αφιέρωμα, και ορισμένα από αυτά μπορώ να πω πως θυμάμαι και στίχους μιας και τα Ιταλικά είναι μια γλώσσα που μοιάζει πολύ με τα Γαλλικά αλλά περισσότερο ακόμα, με τα Ρουμάνικα, που ήταν μια γλώσσα που γυρόφερνε στο σπίτι μας τότε όπως και τώρα, όσο κι ας μην αρέσει αυτό στην μητέρα μου (δεν μπορώ να μη χαμογελάσω τρελά εδώ με την ανάμνηση της αντίδρασης της κάθε φορά που ο πατέρας μου πιάνει τα Ρουμάνικα για να της εξηγήσει κάτι). Εγώ να λεω πως δεν καταλαβαίνω για να το γυρίσει στα Ελληνικά (ενώ καταλαβαίνω τα πάντα αλλά μη του το πεις – λες και δεν το ξέρει).

Αλλά ΟΚ. Δεν σκόπευα να γράψω μόνο για τον Pavaroti. Αυτός καλά να είναι όπου κι ας είναι, τον ευχαριστώ προσωπικά για όσα δώρα που χάρισε και μου χαρίζει. Για πολλούς σαφώς και συνεχίζει η παρουσία του εδώ, σ’ αυτό το κόσμο, που σίγουρα χρειάζεται πολύ, μα πολύ, την μαγεία της μουσικής. Μάγοι λοιπόν όλοι οι μουσικοί, όλοι αυτοί οι δημιουργοί που μας χαρίζουν διαρκώς μια μελωδία να συνοδεύει αυτό το soundtrack της ζωής μας (της ζωής μου).

Πλησιάζει δώδεκα. Δυστυχώς χρειάζομαι κουρτίνες.

Για τη Θεσσαλονίκη και για τις εκλογές θα σου πω μετά.

Πιάσε πρώτο. Και μη ξεχάσεις.

Andrea Bocelli - Καλλιμάρμαρο - 1η Οκτωβρίου