ΟΚ.
Καμιά φορά θέλεις τόσο να ερωτευτείς.
Που γνωρίζεις.
Κάποιον.
Και τον βλέπεις.
Σαν αυτόν.
Που χρόνια.
Περιμένεις.
Μετά από λίγο όμως.
Ξανά γίνεται και αυτός.
Αληθινός.
Απογοητεύεσαι.
Λυπάσαι.
Δέχεσαι.
Την απόλυτη.
Μοναξιά σου.
Υ.Γ. Αυτές τις μέρες θα με βρεις σε κάποια πτήση. Κανονικά θα σου έλεγα, πάλι καλά που υπάρχει και η δουλειά. Τώρα όμως. Θα σου πω. Πως θα ήθελα τόσο να πάρω το τρένο.
Και να χαθώ σε ένα χάρτη.
Tuesday, April 15, 2008
Yo-Yo Ma plays the prelude from Bach´s Cello Suite No. 1
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Άννα,
Εσύ
Το ξέρεις καλύτερα.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να γίνουν αυτοί που θέλουμε.
Δεν θα είχε κανένα νόημα.
Κάθε γυναίκα είναι κομμάτι από την ουσιαστική γυναίκα, είπε κάποιος κάποτε.
Ισχύει και το αντίστροφο πιστεύω.
Μου επιτρέπεις μια διάγνωση;
Πάσχουμε από την ίδια ασθένεια.
Λέγεται χρόνια βαρεμάρα.
Αν βρεις κάτι / κάποιον που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο, ίσως και να θεραπευτείς.
Ίσως πάλι να μη θέλεις να θεραπευτείς.
Καλημέρα.
Ευχή, όχι διαπίστωση.
Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the Impressora e Multifuncional, I hope you enjoy. The address is http://impressora-multifuncional.blogspot.com. A hug.
Καλημερα Αννα. Ερωτηση.
Ποσοι ψυχοπαθεις υπαρχουν τριγυρω μας και γυρω απο εμας.
Οχι πες μου.
Ελπιζω να εισαι καλα.
φιλια!
Χρόνια πολλά και ό,τι ποθείς.
Post a Comment