Τα γραπτά που 'δεν' μένουν.

Καλημέρα. Καλησπέρα. Καλή Χρονιά. Μας εύχομαι.

Πέρασαν κοντά έξι ώρες που σκέφτομαι. Και αναρωτιέμαι τι ακριβώς να γράψω. Κυρίως γράφω για τον Δημήτρη, σταθερό και μοναδικά εκλεκτό αναγνώστη, σχολιαστή έστω, και πιθανό μελλοντικό δάσκαλο κιθάρας. Ευελπιστώ χαμογελώντας σου. Κλασσικής μόλις βρω τον χαμένο χρόνο μου. Καλά εντάξει ίσως και ακουστικής. Προτιμώ τις ελαστικές χορδές της κλασσικής από εκείνες τις ψυχρές μεταλλικές της ακουστικής, όσο κι ας είναι μελωδικές. Διόρθωσε με.

Πέρασαν τέσσερις ώρες κοντά που αποκοιμήθηκα στον καναπέ μου, λίγες ώρες μετά την αρχή του Νέου Έτους. Ροζ σαμπάνια, από τις γαλλικές τις ακριβές, γιατί στο μπαλκόνι στα Πατήσια όταν φωνάζεις «Χρόνια Πολλά» ακούγεται ο αντίλαλος σου τουλάχιστον σε δυο, τρία, τέσσερα αντίστοιχα σπίτια στους γειτονικούς ορόφους. Και φτάνει έτσι η ευχή σου, όπως διαβάζονται οι νότες σε ένα μουσικό τετράδιο, μέχρι την Ακρόπολη θαρρώ, όπου κάπου προς εκεί μου είπες να κοιτάξω. Τα βεγγαλικά της αλλαγής μήπως δω.
Νομίζω πως διέκρινα κάποια ναι φώτα από το μπαλκόνι της, αν και, έτρεμα εγώ, έτρεμε και το βλέμμα μου, τόσο μες το σοβαρό αυτό μαύρο φόρεμα των δεξιώσεων, τον υψηλών ποτηριών, των καναπέδων, και των σαμπανιών. Από τις ροζ, τις γαλλικές, τις ακριβές.

«Σε τι απαντάς;»

Διερωτήθηκα ξανά και ξανά στρίβοντας το τιμόνι μου χαμένη κάπου στο Γουδί, νύχτα ήταν, η βροχή είχε σταματήσει, ο χρόνος είχε αλλάξει, το τηλέφωνο μου είχε χτυπήσει. Κι εγώ το είχα απαντήσει...

Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Πράγα. Ήθελα να σου γράψω για το ταξίδι μου αυτό, αλλά δεν ξέρω το πως και το γιατί, αλλά από την στιγμή που γύρισα, μονάχα διαλογίζομαι, και κοιμάμαι. Θα ξαφνιαστείς πιθανά, ίσως και πάλι να με έχεις συνηθίσει έτσι όπως επικεντρώνομαι πάντα στις γκρίζες ζώνες της πραγματικότητας μας. Αυτό που με άγγιξε ιδιαίτερα στην Πράγα, στην όμορφη προσθέτω Πράγα, ήταν η συνοικία των Εβραίων. Δεν ξέρω το πως και το γιατί, αλλά αυτό που μου έμεινε σαν καθαρή ανάμνηση, γεύση της πόλης, ήταν αυτό που αισθάνθηκα εκείνο το πρωί Σαββάτου, που έκανε κρύο και φεύγαμε. Που πάγωσαν τα δάκτυλα σου μέσα στα γάντια σου και το κοντό μπουφάν σου. Του νεκροταφείου το λουκέτο. Μια καφέ επιγραφή. Το καφέ του Κάφκα. Και η συνοικία.


Με ψίθυρους χάιδευαν εκείνες το αυτί μου, τυλιγμένη όπως ήμουν στο μαύρο κασκόλ, κάτω από το λευκό, κοντό παλτό μου. Μέσα από τα διαμερίσματα τους γλιστρούσε ο αέρας του παρελθόντος, και έφταναν σε μένα τα λόγια, η γραφή τους. Έφτανε σε μένα η πιθανότητα του «ίσως», έτσι όπως γυρίσαμε το τετράγωνο δυο φορές ψάχνοντας απεγνωσμένα παγωμένες για το μετρό. Και ανησυχούσα πως κρύωνες, και συνάμα. Ένοιωθα ένα κόμπο στη καρδιά μου, στην μελαγχολία της γειτονιάς αυτής. Του Κάφκα, και της πιθανότητας του μέλλοντος που δεν υπήρξε.

Για το ταξίδι δεν θα σου γράψω άλλα όμως, γιατί σήμερα είναι η αρχή, και ήδη προγραμματίζω το μετά. Αυτά τα χαζά που κάνουμε την πρώτη του μηνός, με τις υποσχέσεις πως δεν θα φαμε τόσους κουραμπιέδες, πως θα ξυπνάμε νωρίς, δεν θα βρίζουμε από μέσα μας αυτούς στους οποίους αναγκαζόμαστε να χαμογελάμε δαγκώνοντας τα χείλη. Πως θα οργανώσουμε τον χρόνο μας, και πως θα βρεθεί κάποιο περιθώριο για μια προσωπική ζωή, όπου θα θριαμβεύουν τα πάθη μας και οι αναζητήσεις μας. Οι πολιτιστικές, οι αθλητικές και οι κοινωνικές ανταλλαγές μας. Πως θα είμαστε καλύτεροι από πέρσι, με λιγότερες ήττες, με περισσότερες νίκες, προσωπικές, ομαδικές. Θα σταθούμε στον αδύναμο συνάνθρωπο μας, θα σταθούμε στο ύψος του ονόματος μας.

Σαν αγάλματα λευκά.

Σαν αγάλματα μπρούτζινα.

Σαν αγάλματα από το υλικό εκείνο της Βοημίας που θυμίζει μαύρο μάρμαρο.

Ευχές.

Πολλές.

Δυο χιλιάδες και οκτώ για την ακρίβεια...





Και ένα τραγούδι.

Είναι μια μορφή διαλόγου στην οποία συνήθως.

Απαντώ.

http://www.youtube.com/watch?v=uHdNCHomHlU