Βέδα.

Σε φιλοξενώ για λίγες μέρες στο σπίτι μου.

Στο μπάνιο και στην κουζίνα που λερώνεις διαρκώς.

Στα παπούτσια, στα ρούχα, στα ριχτάρια και στα χαλιά που δαγκώνεις παίζοντας.

Στους νυχτερινούς εφιάλτες σου που μας ξυπνάνε σαν ξυπνητήρια ελβετικά στις τέσσερις το πρωί ακριβώς.

Στο φαγητό που δεν τρως.

Στο γάλα που πίνεις με λαιμαργία και αποβάλεις απευθείας.

Στη ζεστασιά που ψάχνεις στο κορμί μου τέσσερις με πέντε καθημερινά ξημερώματα.

Στην απόφαση σου να κοιμηθείς επιτέλους κατά τις επτά και μισή όταν ξυπνά η δική μου μέρα.

Στον κτηνίατρο σου που έφερε τα έξω μέσα έξω μου. Και το φαγητό του που μονάχα εκείνο προτιμάς.

Στα απογεύματα που τρέχω να προλάβω μήπως και σε πήραν είδηση οι γείτονες μου.

Στους φίλους και γνωστούς που παρακαλώ να καλύψουν τις επαγγελματικές απουσίες μου.

Σε φιλοξενώ επειδή είσαι ένα μωράκι. Που κάποιος ανόητος άφησε σε ένα διάζωμα στον κεντρικό της Εύβοιας. Που άλλος έφερε στο σπίτι μου Δευτέρα βράδυ. Επειδή είπα πως θα κάνω ότι μπορώ για σένα κι ας μην έχω τον χρόνο, τον χώρο, και τα μέσα.

Η αλήθεια είναι πως θα σε αφήσω και εγώ.

Μόνο που δεν ξέρω ακόμα. Πού. Πότε. Και πως.

Συμπάθα με. Δεν είμαι όσο δυνατή όσο εσύ.

(Maisy's Puppies - by Hannah - DeviantArt)