ZoO.

Picture titled "Fast slow living" by skankinmonkey from deviantART.

Text to follow...

Ξυπνάς με μια διάθεση χουζούρας. Σκέφτεσαι επέζησα τον σεισμό. Και τώρα τί; Βρίσκεσαι απότομα σε ένα κρεβάτι που τρέμει. Είναι νωρίς και σκέφτεσαι αυτό ήταν. Δεν έκανα εφιάλτες δυο νύχτες και τώρα αυτό. Ένας ζωντανός εφιάλτης και φωνάζεις το όνομα του τρομαγμένη. Δεν ξέρεις, αν είσαι στον ύπνο ακόμα, αν είναι αλήθεια ή αν αυτό είναι πάλι στα πλαίσια κάποιας φαντασίας σου. «Άννα σεισμός είναι, θα περάσει». Και ξαφνικά όπως άρχισε, σταματά. Και είναι όλα πάλι ακίνητα. Το κρεβάτι σου, οι σκέψεις σου, κι εσύ. «Ξάπλωσε κοντά μου». Του το ζητάς.

Ξυπνάς με μια διάθεση χουζούρας. Είναι Κυριακή και δεν έχεις να πας πουθενά. Έχεις αφήσει το μπάνιο βρώμικο από ‘βδομάδες, πετσέτες παντού και ρούχα που περιμένουν το νερό, το σαπούνι, και αυτό το κάδο που τα πάει γύρω, γύρω. Πιάτα στιβάδες στην κουζίνα, και οι χθεσινές γαρίδες κάπου εκεί. Μαύρο αίμα, κόκκινο αίμα, στον νεροχύτη, το μαχαίρι εκεί. Οι σακούλες εκεί. Το ημερολόγιο στραβό. Το Άζαξ, η χλωρίνη, τα κίτρινα γάντια σου. Ρίχνεις μια ματιά στο σαλόνι, στη μέση η βαλίτσα, ακόμα άθικτη από το ταξίδι που έκανες στη Πράγα, ανοιγμένη μόνο στο πλάι, ίσα να βγάλεις τα είδη μπάνιου. Αν κάπνιζες, θα ήθελες πολύ τώρα να κάνεις ένα τσιγάρο.

Ξυπνάς με μια διάθεση χουζούρας. Κρύο, πολύ κρύο σκέφτεσαι καθώς τραβάς τις κουρτίνες και πλημμυρίζει το δωμάτιο φως. Είναι μεσημέρι. Είναι Κυριακή. Στο γραφείο ο υπολογιστής της δουλειάς. Οι εργασίες που υποσχέθηκες στον εαυτό σου πως θα ετοιμάσεις για την Δευτέρα. Οι άλλες που έφερες για τις γιορτές ακόμα εκεί. Ένα μπλε ντοσιέ. Ένα πορτοκαλί. Ένα λευκό ντοσιέ. Σελίδες. Εκκρεμότητες. Και όλα όσα καθυστερείς. Το ζώδιο σου λεει πως δεν θα τις προλάβεις. Παντού όπου κοιτάς δουλειές με φούντες. Αν κάπνιζες. Εδώ θα έκανες το δεύτερο τσιγάρο.

Ξυπνάς με μια διάθεση χουζούρας. Σέρνεσαι στο σπίτι μέχρι τη κουζίνα να βάλεις ένα ποτήρι νερό. Ακόμα και αυτό, πλαστικό από το μπουκάλι απευθείας. Θυμάσαι το ραντεβού στις δυο. Αυτός είναι φυσιολογικός. Τηλεφωνεί και η μαμά σου να σου διηγηθεί για την γριούλα που γνώρισε στο σουπερμάρκετ και μόνη της ρωτούσε τον κόσμο ποια μπισκότα να διαλέξει, να σου πει εν ολίγοις, κοίτα μην καταντήσεις έτσι Άννα. Να πας στο ραντεβού σου αυτός είναι ο φυσιολογικός. Την σιγουρεύεις πως ΟΚ θα πας. Κρατιέσαι να μην βρίσεις. Βάζεις λίγη μουσική. Το δυναμώνεις τέρμα σχεδόν. Κοιτάς το ρολόι τοίχου για το οποίο πέρασες δυο ώρες την χθεσινή μέρα να χτυπήσεις ένα καρφί στον τοίχο που σπάει ο σοφάς και δεν καταλαβαίνει ο μάστορας στο Χαλάνδρι πως φταιει ο τοίχος, όχι το σφυρί, και σου φωνάζει και ο πατέρας σου που τόσα χρόνια δεν έμαθες. Να χτυπάς ένα καρφί. Σιγά και σταθερά για να μη φύγει ο σοφάς. Και είναι και το ρολόι πολύ ψηλά. Και το ημερολόγιο στραβό. Και ο μισός σοφάς σπασμένος. Και σκέφτεσαι. Πως αν κάπνιζες. Θα έκανες τώρα ένα τρίτο τσιγάρο.

Ξυπνάς με μια διάθεση χουζούρας. Με το όνομα του στη σκέψη σου. Με φτερά αγγέλων στην φαντασία σου. Λευκά. Μαύρα δεν διακρίνεις χρώματα. Παντού φωτογραφίες. Σκορπισμένες στο κρεβάτι σου, όπου κρύβεται ένας γάτος. Μικρός. Τρυφερός. Γλιστράει μέσα από το πάπλωμα σου και σου γελάει πίσω από τα μουστάκια του. «Φέρνω τα Όνειρα σου» ψιθυρίζει στο αυτί σου. Είναι ευχάριστη πολύ η έκπληξη του και ξαφνική. Μυτούλες που τρίβονται παιχνιδιάρικα, κάτω από σεντόνια λευκά. Μαύρα. Δεν διακρίνεις χρώματα. Στο δωμάτιο απλώνεται ένα άρωμα γλυκό. Σαν κήπος με γαρδένιες, Ινδικός εξωτικός, κοιτάς από το παράθυρο και έχει τόσο απίστευτο φως. Είναι Κυριακή. Δεν έχεις να πας πουθενά. Στο τζάκι καινε ακόμα ξύλα από χτες. Είναι ζεστά. Όλα είναι καθαρά και στη σειρά τους. Στο γραφείο σε μια τάξη όλες οι εργασίες που χρωστάς έτοιμες να παραδοθούν την Δευτέρα. Χαμογελάς με την εφορία της στιγμής. Και σκέφτεσαι.

Καλά που δεν καπνίζεις.