Elton John - I want love

Καλησπέρα.

Επειδή:

1. Το τελευταίο καιρό έφαγα ένα κόλλημα (με ωροσκόπο ιχθείς;) με το γιού τιούμπ
2. Επειδή το συγκεκριμένο βίντεο είναι αγαπημένο από 1-2 χρόνια περίπου
3. Επειδή θέλω να γράψω για κάτι θέματα πολύ ωραία αλλά σήμερα πνίγομαι με την ακαταστασία του σπιτιού, η οποία απλά:
4. - δεν
5. - πάει
6. - άλλο!

Παραθέτω ένα λινκ για το εν λόγω τραγούδι.

7. Εύχομαι πως ανοίγει.

8. Η σκηνή στο παράθυρο είναι το ακριβώς. Ή Μάλλον. Ο Ακριβός.

Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι.

9. Ο ηθοποιός είναι ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ (ώς εδώ καλά). Την εποχή εκείνη (2000 κάτι) έκανε κάτι γυρίσματα για την Αμερικάνικη σειρά με τους δικηγόρους, τώρα δε θυμάμαι που έπαιζε μια ηθοποιός που τα έφτιαξε στη τελική με τον Χάρισον; Ωραία. Ως χρόνιος χρήστης ναρκωτικών, η ανεξέλεκτη συμπεριφορά του τον οδήγησε στην απόλυση του από το σήριαλ. Δικηγόροι ήταν αυτοί, και έτσι μπήκε ο άνθρωπος σε μια κλινική αποτοξίνωσης.

Ο φίλος του, ο Έλτον Τζον (και σερ, και λατρευτός μου) τον προσκάλεσε να γυρίσει το κλιπάκι, του οποίου κατά εκείνον του πήγαινε γάντι ο ρόλος. Έτσι πήρε μια μέρα άδεια (το γνωστό εξιτήριο) από την κλινική όπου ακολουθούσε το πρόγραμμα θεραπείας και γύρισε το κλιπ σε μια γνωστή βίλα κάπου στο Χόλιγουντ, όπου έχουν γυριστεί κατά καιρούς άλλα μουσικά κλιπ, αλλά και γνωστά έργα, από τα οποία δεν μπορώ να θυμηθώ κανένα τίτλο ούτε χρόνος να το ψάξω τώρα.

Αυτά τα λίγα.

Σου είπα για τη σκηνή στο παράθυρο; Έχω καταμετρήσει σχεδόν όλες τις κινήσεις του όπως εκείνες ξεδιπλώνονται καρέ καρέ, ένα στάδιο πιο κοντά στην αυθεντική πράξη της υποκριτικής του ικανότητας.

Στον πρωταγωνιστή. Μάλλον εγώ θα ζητούσα τον αριθμό του αυτή τη φορά.

Κι ας βρίσκεται σε φάση.

10. Αποτοξίνωσης - Το κοινό σημείο μας.

Για αρχή :

http://www.youtube.com/watch?v=W_u6l7EsQMc

Ευχαριστώ.

All Saints Never Ever [1997]

Στην Α. και στην Ο.
Επειδή δεν υπάρχει πιο αρμονική μελωδία από εκείνη.
Της φιλίας.

Μεσημέρι μες το φως.

Είναι τρις και είκοσι ακριβώς.

Ξύπνησα εδώ και τρις ώρες και είκοσι λεπτά ακριβώς.

Και προσπαθώ να οργανώσω τις σκέψεις και την ημέρα μου εδώ και τρίς ώρες και είκοσι λεπτά ακριβώς.

Το μεσημέρι μες το φως. Και επειδή τελικά έβαλα κουρτίνες, το δωμάτιο αυτή τη στιγμή που σου γράφω βυθίζεται σε ένα ζεστό πορτοκαλί.

Ένας ελαφρύς πονοκέφαλος με ταλαιπωρεί, τα ρούχα, το σίδερο, τα καλοκαιρινά που δεν μάζεψα ακόμα, τα χειμωνιάτικα που δεν φτάνω στο πάνω ράφι όπως τα τραβάω και πέφτουν όλα πάνω μου, τα τελευταία πρωινά. Τα τελευταία απογεύματα. Το κρύο που με αποσυντονίζει πάντα. Οι ανησυχίες μου. Οι επιτυχίες μου. Οι αγωνίες μου.

Έχεις γενέθλια. Σου αγόρασα ένα μικρό κάτι, μια πανέμορφη μαυρόασπρη φωτογραφία δίπλα της. Μια χορεύτρια εποχής, με τα στολίδια μες τα μαλλιά της, το έντονο μαύρο στα χείλη της, υφάσματα μεταξωτά να καλύπτουν ελαφρά τις σαγηνευτικές κινήσεις της. Πανέμορφη μες την έλλειψη χρωμάτων, και δίπλα της. Εσύ. Καστανή, σκεφτική, γλυκιά.

Σε διάλεξα.

Κοντεύει και μισή. Θέλω χίλια να σου γράψω. Για εμάς. Για τις πρόσφατες στιγμές της ζωής μου. Για τις σκέψεις μου. Για τις εικόνες που τραβάω τελευταία στην μηχανή της μνήμης μου. Για το θέατρο. Ήθελα να σε προσκαλέσω σε ένα έργο. Τον Προμηθέα Δεσμώτη, επειδή μου άρεσε πάντα η ιστορία του. Επειδή με τιμά η σύμπτωση της γνωριμίας του.

Νομίζω πως θα βγω τελικά με το ποδήλατο ως το περίπτερο για εφημερίδες. Ελευθεροτυπία χωρίς το ένθετο.

Γιατί είμαι αυτό που δείχνω. Όπως σου είπα. Δίχως καλύμματα. Δίχως εκπλήξεις, εκτώς από εκείνες που θα αποκαλύψεις ο ίδιος στην πορεία μας.

Σε ευχαριστώ για τον χορό της σελήνης. Θα μου μείνει αξέχαστος. Όπως την αίσθηση από τα γένια σου στα χείλη μου. Την αίσθηση του στήθους σου στα δάχτυλα μου. Στο φιλί μου η γεύση σου, στο βλέμμα μου. Το βλέμμα σου.

Πρέπει να βγω.

Πάει και τριάντα τρις. Και θέλω τόσα να σου πω. Τόσο να σε δω.