Κυριακή 01 Ιουνίου 2008.
Είναι επίσημα η αρχή του καλοκαιριού.
Είναι Κυριακή. Κοιτάζω γύρω μου και ζω ξανά στο χάος. Κάθε μεταβατική περίοδος σκέφτομαι αναζητά το χάος της. Από το χάος δεν φτιάχτηκε ο κόσμος; Κάπως με καθησυχάζει αυτό, και μαζί με τη βοήθεια που έρχεται από την γειτονική Αλβανία σήμερα, νιώθω σαφώς καλύτερα ξέροντας πως κάπως θα τα τακτοποιήσουμε σ’ αυτό το μικρό χώρο των πενήντα τετραγωνικών τον οποίο μοιράζομαι τελευταία με μια αράχνη στη κουζίνα.
Ο χρόνος είναι σχετικός. Και όπως σου είπα και χτες στο τηλέφωνο. Τον χρόνο δεν τον μετράμε με δευτερόλεπτα, λεπτά. Τον χρόνο τον μετράμε μονάχα με εμπειρίες. Και αυτή είναι η σωστή καταμέτρηση του. Μου είπες, πως Άννα, εμείς ευτυχώς μπορούμε να ξεχνάμε. Και έτσι το βάρος μας, είναι ανάλαφρο. Φαντάσου μου είπες να μην είχαμε την ικανότητα αυτή. Να ξεχνάμε.
Εγώ πάλι αυτές τις τελευταίες εβδομάδες δουλεύω διαρκώς. Κλείνει ένα συμβόλαιο στο οποίο εργάστηκα. Και έχω το άγχος που δεν έχουν οι προϊστάμενοι μου. Εξάλλου ξέρω πως ότι κι ας γίνει, στο τέλος εμένα θα κατηγορήσουν. Κι ας μην έρχεται κανένας από αυτούς να βοηθήσει σε κανένα στάδιο της δουλειάς. Κι ας σου γράφω τώρα κοιτάζοντας αυτό το άτιμο ρολόι. Να τηλεφωνήσω στον διευθυντή να συναντηθούμε στο γραφείο. Κυριακή. Δεν έχω άλλη επιλογή, δυστυχώς.
Γιατί αύριο. Θεσσαλονίκη.
Καν το εισιτήριο μου δεν πήρα. Όλα τα άφησα εκεί. Κοπεγχάγη. Βρυξέλλες. Ψυχίατροι. Ουρολόγοι. Διαδικασίες. Διαδικασίες. Πτήσεις. Πτήσεις.
Σκέφτομαι αν γίνεται να έρθω κοντά σου τον Αύγουστο. Θα έχω λένε τρις εβδομάδες. Το σκέφτομαι και σου γράφω. Ξέρω πως δεν έχω ακριβώς τις γνώσεις και την πείρα για να σε βοηθήσω, αλλά θέλω να έρθω κοντά σου. Άργησα μπορεί. Άσε με όμως να το προσπαθήσω. Χρειάζομαι μονάχα λίγο χρόνο να οργανωθώ. Και να σε προσεγγίσω. Θα ήθελα να γίνει το θαύμα αυτό και να φύγω τις τρις εβδομάδες αυτές να έρθω κοντά σου να σου προσφέρω λίγο από το χρόνο μου κι εσύ λίγο από αυτό το απίστευτο χαμόγελο της ευγνωμοσύνης σου. Μη κερδοσκοπικές οργανώσεις λέγονται. Αλλά εγώ νομίζω πως είναι ένα είδος θεραπείας για εμάς τους δυτικούς. Μια αποτοξίνωση από τον άθλιο εγωισμό μας.
Κοντεύει 12. Και του είπα πως θα του τηλεφωνήσω τέτοια ώρα.
Ο χρόνος σταμάτησε. Στη τελευταία φορά που με έπιασες από το χέρι λευκό. Να μην γλιστρήσω στις πέτρες λευκές. Και ήμασταν αλήθεια. Στην κορυφή του κόσμου.
Τώρα μετράω κι εγώ λεπτά.
...
Είναι επίσημα η αρχή του καλοκαιριού.
Είναι Κυριακή. Κοιτάζω γύρω μου και ζω ξανά στο χάος. Κάθε μεταβατική περίοδος σκέφτομαι αναζητά το χάος της. Από το χάος δεν φτιάχτηκε ο κόσμος; Κάπως με καθησυχάζει αυτό, και μαζί με τη βοήθεια που έρχεται από την γειτονική Αλβανία σήμερα, νιώθω σαφώς καλύτερα ξέροντας πως κάπως θα τα τακτοποιήσουμε σ’ αυτό το μικρό χώρο των πενήντα τετραγωνικών τον οποίο μοιράζομαι τελευταία με μια αράχνη στη κουζίνα.
Ο χρόνος είναι σχετικός. Και όπως σου είπα και χτες στο τηλέφωνο. Τον χρόνο δεν τον μετράμε με δευτερόλεπτα, λεπτά. Τον χρόνο τον μετράμε μονάχα με εμπειρίες. Και αυτή είναι η σωστή καταμέτρηση του. Μου είπες, πως Άννα, εμείς ευτυχώς μπορούμε να ξεχνάμε. Και έτσι το βάρος μας, είναι ανάλαφρο. Φαντάσου μου είπες να μην είχαμε την ικανότητα αυτή. Να ξεχνάμε.
Εγώ πάλι αυτές τις τελευταίες εβδομάδες δουλεύω διαρκώς. Κλείνει ένα συμβόλαιο στο οποίο εργάστηκα. Και έχω το άγχος που δεν έχουν οι προϊστάμενοι μου. Εξάλλου ξέρω πως ότι κι ας γίνει, στο τέλος εμένα θα κατηγορήσουν. Κι ας μην έρχεται κανένας από αυτούς να βοηθήσει σε κανένα στάδιο της δουλειάς. Κι ας σου γράφω τώρα κοιτάζοντας αυτό το άτιμο ρολόι. Να τηλεφωνήσω στον διευθυντή να συναντηθούμε στο γραφείο. Κυριακή. Δεν έχω άλλη επιλογή, δυστυχώς.
Γιατί αύριο. Θεσσαλονίκη.
Καν το εισιτήριο μου δεν πήρα. Όλα τα άφησα εκεί. Κοπεγχάγη. Βρυξέλλες. Ψυχίατροι. Ουρολόγοι. Διαδικασίες. Διαδικασίες. Πτήσεις. Πτήσεις.
Σκέφτομαι αν γίνεται να έρθω κοντά σου τον Αύγουστο. Θα έχω λένε τρις εβδομάδες. Το σκέφτομαι και σου γράφω. Ξέρω πως δεν έχω ακριβώς τις γνώσεις και την πείρα για να σε βοηθήσω, αλλά θέλω να έρθω κοντά σου. Άργησα μπορεί. Άσε με όμως να το προσπαθήσω. Χρειάζομαι μονάχα λίγο χρόνο να οργανωθώ. Και να σε προσεγγίσω. Θα ήθελα να γίνει το θαύμα αυτό και να φύγω τις τρις εβδομάδες αυτές να έρθω κοντά σου να σου προσφέρω λίγο από το χρόνο μου κι εσύ λίγο από αυτό το απίστευτο χαμόγελο της ευγνωμοσύνης σου. Μη κερδοσκοπικές οργανώσεις λέγονται. Αλλά εγώ νομίζω πως είναι ένα είδος θεραπείας για εμάς τους δυτικούς. Μια αποτοξίνωση από τον άθλιο εγωισμό μας.
Κοντεύει 12. Και του είπα πως θα του τηλεφωνήσω τέτοια ώρα.
Ο χρόνος σταμάτησε. Στη τελευταία φορά που με έπιασες από το χέρι λευκό. Να μην γλιστρήσω στις πέτρες λευκές. Και ήμασταν αλήθεια. Στην κορυφή του κόσμου.
Τώρα μετράω κι εγώ λεπτά.
...
Η φωτογραφία είναι από το blog του Dr. Steven Cohen, Farchana nights.
