Τελευταία μέρα άδειας και σκέφτομαι τα εξής:
Περί χρόνου ο λόγος.
Μήπως ο τίτλος που θα ταίριαζε καλύτερα θα ήταν: να γιατί οι περισσότεροι νέοι ζούνε ακόμα στο πατρικό τους σπίτι ακόμα και μετά τα τριάντα.
Απλά μαθήματα οικονομίας. Χρόνου.
Γυναίκα. Ετών 30. Πτυχιούχος. Με μέτριο κατά τα λεγόμενα της αγοράς μισθό. Αποφασίζει. Να έρθει στην Αθήνα. Δηλαδή. Δεν έρχεται η μαμά να καθαρίσει (ποτέ). Δεν έρχεται ο μπαμπάς να φτιάξει τις λάμπες (ποτέ).
Μένει. Μόνη σε ένα δυάρι στο Χαλάνδρι.
Ο τυπικός χρόνος ανά εβδομάδα πάει κάπως έτσι:
9-10 ώρες καθημερινά στο γραφείο ή εκτός αναλόγως τις περιπτώσεις όπως και να έχει 9-10 ώρες καθημερινά αφιερώνονται στην δουλειά.
Η μετακίνηση από την δουλειά στο σπίτι είναι περίπου μία ώρα (εδώ υπάρχει εξήγηση αλλά δεν θα την κάνω τώρα).
Σύνολο μέχρι στιγμής για την δουλειά μόνο: 11 ώρες.
Ωραία. Γυρνάμε λοιπόν στο σπίτι. Μαγειρική περίπου 1-2 ώρες. Σύνολο τώρα: 13 ώρες.
Δουλειές τύπου πλύσιμο ρούχα – σίδερο ρούχα – βάζω στις ντουλάπες ρούχα: 2-3 φορές την εβδομάδα ανά 2 ώρες – σύνολο εβδομάδας κατηγορία ρούχα: 6 ώρες στο μέγιστο.
Σύνολο εβδομάδας μέχρι στιγμής: 13 ώρες * 7 μέρες = 91 ώρες δουλειά + φαγητό
+ ρούχα = 97 ώρες.
Ας περιορίσουμε τον ύπνο στις επτά ώρες, δηλαδή υπολογίζοντας το δεκάωρο του σαββατοκύριακου και το πεντάωρο της εβδομάδας, δηλαδή 7 ώρες ύπνου μέσος όρος * 7 μέρες = 49 ώρες νάνι
Μέχρι στιγμής έχουμε = 146 ώρες
Πάμε παρακάτω : Σουπερμάρκετ – μια ασχολία η οποία αν θες να πας με το αυτοκίνητο συνεισφέρεις άσκοπα στην μόλυνση αλλά σαν εγωιστής άνθρωπος σκέφτεσαι πως γλιτώνεις χρόνο γιατί αγοράζεις ας πούμε περισσότερα απ’ ότι αν πας με ποδήλατο.
Ας κάνουμε και τους δυο υπολογισμούς: Με αυτοκίνητο = Μία φορά την εβδομάδα σύνολο χρόνου να πας, να ψωνίσεις, να γυρίσεις, να τα βάλεις στην θέση τους = 2 ώρες. (Σημειώνω πως το σούπερ είναι 10 λεπτά από το σπίτι με το αυτοκίνητο). Βάλε και μία ώρα ξεκούραση μετά στάνταρ = 3 ώρες
Σύνολο: 149 ώρες.
Με το ποδήλατο θα θες να πας: 4 φορές * 45 λεπτά να φτάσεις (και πως θα φτάσεις με τον κάθε Χαλανδραίο και μη που θα σε σπρώχνει στον δρόμο με το αυτοκίνητο του στάνταρ και κάθε φορά) * 1 ώρα πάρε συν βάλε στο σπίτι * 45 λεπτά γύρισε σύνολο με το ποδήλατο: 12 ώρες. Βλέπε 4 φορές παραπάνω από το αυτοκίνητο. = Δεν το επιλέγουμε παρά μόνο περιστασιακά.
Η εβδομάδα έχει σύνολο: 7 * 24 ώρες = 168
Δηλαδή μένουν 168 – 149 ώρες = 19 ώρες για δικό σου χρόνο.
19 / 7 μέρες = 2,17 ώρες την ημέρα.
Αυτό χωρίς να έχω υπολογίσει καθαριότητα σπιτιού, συναλλαγές με το δημόσιο, άλλες πληρωμές, εξετάσεις και ραντεβού προσωπικά σε ιατρούς κλπ, αγορές για διάφορα απαραίτητα όπως ενδυμασία, ή άλλα για το σπίτι, συναλλαγές με μηχανικούς για το αυτοκίνητο, για το σίδερο, για οτιδήποτε άλλο χάλασε και πρέπει να φτιάξεις. Και ας μην ξεχνάμε το πιο συμαντικό: τηλεφωνήματα και εκκρεμότητες δουλειάς που πρέπει να γίνουν εκτός ωραρίου, απρόοπτα και σε κάθε πιθανή στιγμή του ελεύθερου χρόνου σου.
Πες μου τώρα εσύ.
Τι χρόνος να υπάρχει: Πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό σου, δηλαδή, να κάνεις μια γυμναστική, να προσέξεις την διατροφή σου, να διαβάσεις, να πας σε ένα θέατρο, σε κάτι που αγαπάς. Και μετά πες μου πού χρόνος, να κάνεις μια φυσιολογική σχέση.
Όπου αυτός κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει τις ίδιες υποχρεώσεις γιατί σαν άνδρας – στο δικό του πρόγραμμα – φαγητό, ρούχα, και καθαρό σπίτι καλύπτονται από μαμά.
Και μετά.
Σχόλια όπως: Αμάν βρε. Όλο δικαιολογίες είσαι πως δεν έχεις χρόνο. Καλά πως είναι έτσι το σπίτι σου; Όλο παράπονα είσαι. Μια χαρά μισθό έχεις γιατί λες δεν βγαίνεις; Αν δεν προλαβαίνεις να μαγειρέψεις να τρως έξω (βλέπε προηγούμενη ατάκα). Γιατί δεν φέρνεις μια γυναίκα να στα κάνει αυτά; (βλέπε ίδια ατάκα). Αυτά δεν θέλατε οι γυναίκες; Απελευθέρωση;
Εγώ ήθελα απλά να αναφέρω αυτό το μικρό πρόγραμμα της εβδομάδας μου, όπως το σκέφτηκα σήμερα που τυχαίνει να είναι.
Και η τελευταία μέρα της άδειας μου. Και υπάρχει ακόμα ελάχιστος ελεύθερος χρόνος.
Σχόλια ευπρόσδεκτα.
Wednesday, August 27, 2008
Damien Rice - The Blower's Daughter
All there is left to do.
Is to wait for the cold wind.
To Blow us by.
Tuesday, August 26, 2008
Here It Is.
Ακούγοντας αυτόν τον δίσκο: Σκέφτομαι, πως το αγαπημένο μου αυτό το βράδυ είναι αυτό:
Πατόντας ξανά και ξανά το replay, σκουπίζω τον ιδρώτα από τον λαιμό μου,
πίνω μια λουγιά από το τσάι που ετοίμασα μόλις πριν μία ώρα πρέπει να ήταν.
Σκέφτομαι πως θα ήθελα να βρω ένα βιβλίο του:
Philip Tetrault.
Ένας ποιητής που πάσχει χρόνια από παρανοική σχιζοφρένεια. Ζει μεταξύ τους παγωμένους δρόμους του Μόντρεαλ και τα ψυχιατρικά ιδρύματα τα οποία τον "φιλοξενούν" κατά καιρούς. Λύτρωση βρίσκει στα γραπτά του. Στην φύση. Και στους αγαπημένους φίλους και συγγενείς. Την κόρη του.
Διαβάζω ένα αρκέτο μεγάλο μπλε βιβλίο ψυχανάλυσης τύπων, του διάσημου Φρόυντ. Και σχετίζω τον ποιητή Τετρό με τον πρόεδρο Σρέμπερ. Πίνω άλλη μια γουλιά. Πικρό.
Και σκέφτομαι.
Πως θα σου γράψω κάτι έτσι απόψε γιατί.
Γύρισα μόλις από ένα ταξίδι στην Αμοργό.
Το ταξίδι θα αρχίσει όπως τελείωσε.
Θα ήθελα να σου το γράψω όλο στα αγγλικά.
Θα ήθελα να σου το γράψω όλο στα γαλλικά.
Σκέφτομαι μονάχα πως.
Πρέπει να εξασκώ διαρκώς τα μανδαρινά.
Κι έτσι.
Σου το γράφω στα ελληνικά. Με το συμπάθιο. Και με μικρά γράμματα δειλά.
Κόκκινο το καράβι, κόκκινα πανιά άπλωσε στο λιμάνι, άφησε βαθιά μέσα της την άγκυρα του.
Ένιωσα καθώς έσκιζε την ηρεμία της. Την ψυχραιμία της.
Τα νερά ταλαιπωρημένα ήταν μου είπες.
Κοίταξε πως είναι διάφανα. Και έλεγες πως ήμασταν ακόμη στο ανοιχτό πέλαγος.
Όμως εγώ είδα το μαύρο αίμα. Τις κηλίδες να μαρτυρούν τον φόνο. Της φύσης.
Λιμάνι μου είπες. Κι εγώ σου έδειξα με το δάχτυλο αυτή τη φορά θρασύς το γκρίζο αυτό σύννεφο που θα μας έκοβε την ανάσα μας.
Σε λίγο.
Με φίλησες.
Φορούσες κι εσύ ένα κόκκινο πουκάμισο. Και ο δρόμος ήταν τρομαχτικός πολύ γιατί έπεσε το σκοτάδι σου είπα. Και στο πέλαγος, ανοιχτό, ζωγράφισε ο ουρανός το δειλινό. Και μου είπες. Να μην φοβάμαι και πως.
Φώτα μέσα στην νύχτα. Γρήγορο βάδην για να μην με φτάσεις. Μην με πιάσεις. Μην με ανακαλύψεις. Μην με τρομάξεις. Μην.
Στην Αμοργό έμεινα οκτώ δειλινά και οκτώ ανατολές.
Τις μέτρησα στο σώμα σου όταν εσύ κοίταζες αλλού. Όταν εσύ κοιμόσουν διάβαζα τον χάρτη και κατάστρωνα.
Σχέδια δραπέτευσης από την ευτυχία σου.
Ήταν οι αρχαίες πόλεις που έπρεπε να διασχίσω.
Τα Κατάπολα – Τα Μίνωα – Στην χώρα λευκός ο αέρας φυσούσε την πλατεία με τα μεγάλα δέντρα μου είπες ποια ήταν – σου είπα. Λόζα.
Στην Αγία Άννα. Περπατήσαμε μαζί στο αριστερό μονοπάτι, και στο βάθος. Φυσούσαν οι δαίμονες λέει την διαμαρτυρία τους της οποίας μονάχοι μάρτυρες.
Οι γάτες που τάιζαν οι μοναχοί. Στα μαύρα ντυμένοι. Κι εγώ έσκυψα να περάσω στο κατώφλι της. Χοζοβιώτισσας. Με οδήγησες στην πύλη. Κι εγώ γλίστρησα. Μονάχα που στην απουσία σου.
Οι τοίχοι άφησαν τον άνεμο να με σηκώσουν ψηλά.
Πάνω από το πέλαγος με τα μεγάλα. Με τα δυνατά κύματα.
Μου είπες.
Πως κοίταξε πως δεν υπάρχει καμία σειρά στα κύματα.
Και είναι πράγματι ελεύθερα.
Η αγάπη σου έτρεξε σαν δάκρυ ζεστό στο μάγουλο σου. Καθώς γυμνοί στην άγρια θάλασσα του Μούρου. Βουτήξαμε και έτσι αθώοι όπως ήμασταν.
Χαθήκαμε.
Μέχρι να μας βρει. Το μονοπάτι από την Αιγιάλη στον Κάτω. Στον Άνω Ποταμό. Με το ηλιοβασίλεμα λίγο πριν σβήσει η οθόνη. Μέχρι τα Θολάρια. Και πίσω.
Ξεχνώ κάτι.
Θυμάμαι τι.
Ένα δαχτυλίδι. Γαλάζιο. Και πράσινο.
Σαν την ανάμνηση που μου χάρισες.
Τις οκτώ αυτές νύχτες. Τις οκτώ αυτές μέρες.
Μακριά και αλήθεια τόσο πολύ κοντά.
Για το ταξίδι. Θα σου γράψω άλλη φορά. Τελείωσα βλέπεις και το τσάι μου.
Ηχεί μονάχα το βουητό του ανεμνηστήρα στο δωμάτιο μου.
Κάτω Χαλάνδρι. Επιστροφή. Στην Αλήθεια.
Θα ήθελα να σου το γράψω όλο στα αγγλικά.
Θα ήθελα να σου το γράψω όλο στα γαλλικά.
Σκέφτομαι μονάχα πως.
Πρέπει να εξασκώ διαρκώς τα μανδαρινά.
Κι έτσι.
Σου το γράφω στα ελληνικά. Με το συμπάθιο. Και με μικρά γράμματα δειλά.
Κόκκινο το καράβι, κόκκινα πανιά άπλωσε στο λιμάνι, άφησε βαθιά μέσα της την άγκυρα του.
Ένιωσα καθώς έσκιζε την ηρεμία της. Την ψυχραιμία της.
Τα νερά ταλαιπωρημένα ήταν μου είπες.
Κοίταξε πως είναι διάφανα. Και έλεγες πως ήμασταν ακόμη στο ανοιχτό πέλαγος.
Όμως εγώ είδα το μαύρο αίμα. Τις κηλίδες να μαρτυρούν τον φόνο. Της φύσης.
Λιμάνι μου είπες. Κι εγώ σου έδειξα με το δάχτυλο αυτή τη φορά θρασύς το γκρίζο αυτό σύννεφο που θα μας έκοβε την ανάσα μας.
Σε λίγο.
Με φίλησες.
Φορούσες κι εσύ ένα κόκκινο πουκάμισο. Και ο δρόμος ήταν τρομαχτικός πολύ γιατί έπεσε το σκοτάδι σου είπα. Και στο πέλαγος, ανοιχτό, ζωγράφισε ο ουρανός το δειλινό. Και μου είπες. Να μην φοβάμαι και πως.
Φώτα μέσα στην νύχτα. Γρήγορο βάδην για να μην με φτάσεις. Μην με πιάσεις. Μην με ανακαλύψεις. Μην με τρομάξεις. Μην.
Στην Αμοργό έμεινα οκτώ δειλινά και οκτώ ανατολές.
Τις μέτρησα στο σώμα σου όταν εσύ κοίταζες αλλού. Όταν εσύ κοιμόσουν διάβαζα τον χάρτη και κατάστρωνα.
Σχέδια δραπέτευσης από την ευτυχία σου.
Ήταν οι αρχαίες πόλεις που έπρεπε να διασχίσω.
Τα Κατάπολα – Τα Μίνωα – Στην χώρα λευκός ο αέρας φυσούσε την πλατεία με τα μεγάλα δέντρα μου είπες ποια ήταν – σου είπα. Λόζα.
Στην Αγία Άννα. Περπατήσαμε μαζί στο αριστερό μονοπάτι, και στο βάθος. Φυσούσαν οι δαίμονες λέει την διαμαρτυρία τους της οποίας μονάχοι μάρτυρες.
Οι γάτες που τάιζαν οι μοναχοί. Στα μαύρα ντυμένοι. Κι εγώ έσκυψα να περάσω στο κατώφλι της. Χοζοβιώτισσας. Με οδήγησες στην πύλη. Κι εγώ γλίστρησα. Μονάχα που στην απουσία σου.
Οι τοίχοι άφησαν τον άνεμο να με σηκώσουν ψηλά.
Πάνω από το πέλαγος με τα μεγάλα. Με τα δυνατά κύματα.
Μου είπες.
Πως κοίταξε πως δεν υπάρχει καμία σειρά στα κύματα.
Και είναι πράγματι ελεύθερα.
Η αγάπη σου έτρεξε σαν δάκρυ ζεστό στο μάγουλο σου. Καθώς γυμνοί στην άγρια θάλασσα του Μούρου. Βουτήξαμε και έτσι αθώοι όπως ήμασταν.
Χαθήκαμε.
Μέχρι να μας βρει. Το μονοπάτι από την Αιγιάλη στον Κάτω. Στον Άνω Ποταμό. Με το ηλιοβασίλεμα λίγο πριν σβήσει η οθόνη. Μέχρι τα Θολάρια. Και πίσω.
Ξεχνώ κάτι.
Θυμάμαι τι.
Ένα δαχτυλίδι. Γαλάζιο. Και πράσινο.
Σαν την ανάμνηση που μου χάρισες.
Τις οκτώ αυτές νύχτες. Τις οκτώ αυτές μέρες.
Μακριά και αλήθεια τόσο πολύ κοντά.
Για το ταξίδι. Θα σου γράψω άλλη φορά. Τελείωσα βλέπεις και το τσάι μου.
Ηχεί μονάχα το βουητό του ανεμνηστήρα στο δωμάτιο μου.
Κάτω Χαλάνδρι. Επιστροφή. Στην Αλήθεια.
Saturday, August 16, 2008
Jean Leloup L'amour est sans pitié
Ας μου πει κάποιος.
Γιατί όταν με βρίσκει ελεύθερη.
Ο χρόνος.
Με γυρίζει πάντα.
Πίσω.
Leonard Cohen - The Traitor
30 Ιουλίου Μαλακάσα. Από τον παλιό δρόμο. Έψαχνες το φως της σελήνης. Κι εκείνη σε χαίδευε απαλά. Μικρή. Στο πλήθος μοναδική. Για μια στιγμή. Τον χρόνο μας.
Μαζί.
Friday, August 15, 2008
ΔεκαπεντΑύγουστοΣ
Θέλω εδώ και μέρες να σου γράψω.
Πλένω τα πιάτα και σε σκέφτομαι.
Διπλώνω τα ρούχα και σε σκέφτομαι.
Σιδερώνω το μαύρο φόρεμα και σε σκέφτομαι.
Περπατάω στην Παπανδρέου, ζεσταίνομαι, χάνομαι, και σε σκέφτομαι.
Κλειστό λόγο θερινών διακοπών.
Και εγώ.
Σε άδεια από την περασμένη Παρασκευή.
Με λίγα λεπτά στη διάθεση σου πριν γίνει αισθητή η καθυστέρηση μου στο σπίτι της.
Αρώματα μεσημεριανού με περιτριγυρίζουν.
Η βαλίτσα όπως την άφησα, άμμο Σαμοθράκης εδώ εκεί, πετραδάκια τινάζω.
Καθώς ετοιμάζομαι.
Για άλλο ένα ταξίδι, μερικές μέρες στο πέλαγος, μαζί σου.
Βιάζομαι.
Γιατί αργώ πάντα.
Επειδή το τιούμπ δεν με καταδέχεται πλέον.
Σου δίνω ένα λινκ.
Έτσι για να με σκέφτεσαι κι εσύ λιγάκι.
Αυτές τις μέρες που θα λείπω.
Σε φιλώ.
ΆΝνα σκέτο.
http://www.youtube.com/watch?v=BNhYMwmOv2A&feature=related
Πλένω τα πιάτα και σε σκέφτομαι.
Διπλώνω τα ρούχα και σε σκέφτομαι.
Σιδερώνω το μαύρο φόρεμα και σε σκέφτομαι.
Περπατάω στην Παπανδρέου, ζεσταίνομαι, χάνομαι, και σε σκέφτομαι.
Κλειστό λόγο θερινών διακοπών.
Και εγώ.
Σε άδεια από την περασμένη Παρασκευή.
Με λίγα λεπτά στη διάθεση σου πριν γίνει αισθητή η καθυστέρηση μου στο σπίτι της.
Αρώματα μεσημεριανού με περιτριγυρίζουν.
Η βαλίτσα όπως την άφησα, άμμο Σαμοθράκης εδώ εκεί, πετραδάκια τινάζω.
Καθώς ετοιμάζομαι.
Για άλλο ένα ταξίδι, μερικές μέρες στο πέλαγος, μαζί σου.
Βιάζομαι.
Γιατί αργώ πάντα.
Επειδή το τιούμπ δεν με καταδέχεται πλέον.
Σου δίνω ένα λινκ.
Έτσι για να με σκέφτεσαι κι εσύ λιγάκι.
Αυτές τις μέρες που θα λείπω.
Σε φιλώ.
ΆΝνα σκέτο.
http://www.youtube.com/watch?v=BNhYMwmOv2A&feature=related
Subscribe to:
Posts (Atom)
