11 Ιουνίου 2013,

Ξαπλωμένη περιμένω να αποκοιμηθείς.
Εσύ γυρνάς, ανοίγεις το πανοφώρι της.
Και ακους τη μελωδία της.
Προσέχω τη κάθε σου κίνηση.
Περιμένω και έξω θα έλεγες πως είναι η αρχή του καλοκαιριού.
Ζεσταίνομαι.  Και μου αρέσει.

Έρχεσαι πάνω μου.
Κολλάς την ανάσα σου.
Με πιέζεις το σώμα σου και αντιδρώ.
Αλλά μου αρέσεις.
Σε έχω μάθει.  Είσαι η στάση μου.

Πατάω εικόνες στον υπολογιστή.
Περιμένοντας.
Συμπτωματικά φτάνω στη πρεμιέρα του "πριν τα μεσάνυχτα".
Μια αγαπημένη σειρά, 
Από το πρώτο,όταν μικρή γυναίκα.
Εκπαιδευόμουν στους τρόπους της αγάπης.
Πίστευα τόσο σε αυτό.

Στην ανταλαγή του λόγου.
Στον συγχρονισμό της επαφής τους.
Στη σημασία που είχε ο χώρος.
Η Βιέννη πρώτα.
Το Παρίσι ύστερα.

Χρόνια αργότερα. 
Περπάτησα τις σκηνές.
Και δεν μπορώ απόψε την ανάμνηση τους να γευτώ.
Δεν θυμάμαι.

Παρά μόνο συνειδητοποιώ.
Πως δίχως αγάπη, δεν υπάρχει δύναμη.
Για τίποτα.
Και πως η αγάπη είναι τόσο απλή.
Δεν προγραμματίζεται.
Δεν προβλέπεται.
Δεν προσαρμόζεται.

Αποκοιμήθηκες και εγώ ήρθα να σε δω.
Έβγαλα το σπιτάκι σου που κράτησες κοντά σου πριν σε πάρει.
Γλυκά ο ύπνος.
Το νεράκι σου λίγο στη γωνία τοποθέτησα.
Μην σε χτυπήσει.
Σε σκέπεσα μόνο στα ποδαράκια.
Κάνει ζέστη.
Πέρασα τη παλάμη μου.
Στα ξανθά μαλλάκια σου.
Και σε φίλησα για καληνύχτα.

Η αγάπη έγινε σήμερα 2 ετών.
Κι εγώ ευχήθηκα.
Να τα εκατοστήσει.

Καλή πρεμιέρα στην ομάδα.
Και καλό καλοκαίρι.

http://www.youtube.com/watch?v=HEPoNaf0cAk