Τρίτη 13 Μαίου 2008.
Είναι βράδυ. Έκανα ένα ντους και αναστέναξα πρέπει να πήρα δυο ή τρις βαθιές ανάσες. Ξέρεις εκείνες που πλησιάζουν στην ένταση τον οργασμό ή και την αγανάκτηση, μπορείς να πεις και την απελευθέρωση όποιας μορφής.
Μου την έδωσε η μέρα. Ξέρω είμαι ζωντανή και σε ευχαριστώ. Θα έπρεπε να μην την βγάζω σε ένα παγκάκι στη μέση του πεζόδρομου στην κεντρική του Πειραιά είναι ένα λιμάνι, ναι.
Οι ουρές στα βενζινάδικα. Το ραδιόφωνο και όλο αυτό το παράλογο. Που συμβαίνει γύρω μου. Και δίνω το εταιρικό για πλύσιμο. Και μου λεει το παιδί αν θέλω και βενζίνη. Κοιτάζω την αφίσα όπου γράφει με σπρέι μαύρο ένα πρόχειρο : βενζίνη τέλος. Το τέλος είναι υπογραμμισμένο για να το εμπεδώσουν οι περαστικοί οδηγοί.
Τον κοιτάζω. Το ξαναδιαβάζω. Μου λεει πως κράτησαν λίγη για τους «καλούς πελάτες». Λες και είναι κάποια μαύρη αγορά. Του απαντώ πως όχι είμαι ΟΚ. Εξάλλου το αυτοκίνητο το έχω μόνο για τις δουλειές της εργασίας μου. Για τα δικά μου, υπάρχει το μετρό. Το ποδήλατο. Οι φίλοι. Οπότε ναι. Μου φτάνει λιγότερο από μισό ντεπόζιτο για αυτές τις δουλειές τις εξωτερικές. Του απαντώ αφήστε μπορεί κάποιος να την χρειάζεται περισσότερο. Είναι καλό παιδί. Αναπνέει αυτό το καρκίνο καθημερινά, με όλους αυτούς τους μαλάκες που στήνονται στις ουρές και τον βρίζουν. Που αργεί. Μήπως και αργήσουν. Στο ραδιόφωνο ο ηλίθιος εκφωνητής του Antenna (θα μου πεις πως τον άκουσες; Κατά λάθος μανία την έχω να αλλάζω διαρκώς σταθμούς). Λεει πως το καλό σε όλο αυτό το «πανικό» είναι πως θα κάνουμε λεει «οικονομία» στη βενζίνη.
Το γεγονός πως για τόσο λίγο, θα δώσουμε ένα διάλειμμα στην μισοπεθαμένη φύση της πόλης. Στα παιδιά μας να αναπνεύσουν λιγάκι. Στους ηλικιωμένους. Σε μας τους ίδιους, τους νέους, τους μεσήλικες, μαλάκες, που στηνόμαστε σε ουρές, μήπως και δεν προλάβουμε το τέλος του κόσμου έτσι μπουρδέλο όπως τον στήσαμε.
Σκεφτόμουν στο παγκάκι, το βρώμικο, στη μέση του βρώμικου πεζόδρομου, στο βρώμικο κέντρο, του βρώμικου Πειραιά, ένα λιμάνι, μιας βρώμικης πόλης, σε μια «βρώμικη» χώρα. Πως τι γυρεύω εδώ και πως πράγματι έφτασα στα όρια της αντοχής μου. Να γαμηθούνε, τι να πρωτο-προλάβω. Πως να εξηγήσω στους ηλίθιους που γεμίζουν τα μαγαζιά λες και έρχεται η συντέλεια του κόσμου αν δεν ψωνίσουμε κάθε Σάββατο πρωί έτσι πανικός, μη χάσουμε το συνολάκι, όσο κι όσο, πάντα ένας γαμημένος πανικός παντού. Πως να εξηγήσω πως πάρε τα πόδια σου μαλάκα να πας στο κέντρο, και μην παρκάρεις το τζιπ το ένα το άλλο σου πάνω σε πεζοδρόμια, πάρε το μετρό. Πάρε το ποδήλατο σου δεν είναι ντροπή. Δεν είναι ντροπή να λες, πως ναι ρε, είναι λίγα τα λεφτά εδώ σ’ αυτό το τόπο για τις τιμές της ζωής. Και πρέπει να κάνω οικονομία, να μην αγοράσω το κινητό το τελευταίο που κάνει 150 ευρώ γιατί απλά δεν με φτάνει ο μισθός. Και δεν είναι ντροπή, να προσέχεις το περιβάλλον σου, δεν είσαι γελοίος αν προσέχεις την ανακύκλωση σου, αν αφήνεις τους πεζούς να περάσουν όταν οδηγείς, αν αφήνεις τους οδηγούς να στρίψουν σε ένα στενό, αν δεν κάνεις σαν υστερικός επειδή ο μπροστά δεν ξεκίνησε στο δευτερόλεπτο που άλλαξε το φανάρι.
Δεν είναι ντροπή να φοράς τα περσινά σου ρούχα, να μην είσαι διαρκώς στην μόδα, να μην κάνεις ακριβές διακοπές. Δεν είναι ντροπή να ομολογήσεις πως υπάρχουν σαφώς προβλήματα σ’ αυτό το τόπο. Δεν είναι ντροπή, και δεν είσαι ούφο, αν πας να καθαρίσεις μια παραλία μια Κυριακή, αν πας να φυτέψεις δέντρα, αν δώσεις λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σου να κάνεις κάτι για τον συνάνθρωπο σου. Να κάνεις μια παρατήρηση σε κάποιον που σου φωνάζει δίχως λόγο. Για όλη αυτή τη φασαρία της πόλης αυτής, την οποία δεν αντέχω άλλο απλά.
Δεν αντέχω να είναι μεσημέρι καθημερινής και να είναι τίγκα οι καφετέριες με τριαντάρηδες που σαπίζουν με φραπέ και τσιγάρα, μεσημεριάτικα, για ένα όνειρο της ρέκλας. Και της πάρτης. Ο καθένας για την πάρτη του έτσι έτσι. Και μη ξεχάσεις να πετάξεις τη γόπα σου στο δάπεδο. Ή καλύτερα σε ένα δάσος. Καταπράσινο να το ισοπεδώσεις και αυτό.
Κουράστηκα. Να μην καταλαβαίνουν, έστω οι περισσότεροι, πως αυτή η απεργία είναι ότι καλύτερο συνέβη το τελευταίο χρόνο τουλάχιστο όσο είμαι εδώ. Και μιλώ για τη βενζίνη των πολιτών. Γιατί όσο αφορά τις μεταφορές πρώτων υλών, αν έχουν κρατήσει βενζίνη για εμένα την ασήμαντη. Μη με γελάς πως δεν κράτησαν και για εκείνους. Ανόητα ΜΜΕ, εγκληματίες, αλήθεια, με αυτή τη προπαγάντα την συνεχόμενη τρομοκρατία.
Καθώς την ίδια στιγμή που αναμένεις στην ουρά με το μπιντόν, στην Κίνα, «οι νεκροί ξεπέρασαν τους 12,000." Δώδεκα χιλιάδες νεκροί. Ποιος τη χέζει τη βενζίνη για το ντεπόζιτο μου; Θα πάρω το μετρό. Θα πάρω το ποδήλατο. Θα συναντηθώ με φίλους θα ταξιδέψουμε μαζί. Θα αλληλο-εξυπηρετηθούμε.
Θέλω να φύγω.
Δεν ξέρω τι με κρατάει εδώ.
Απόψε. Ακόμα ούτε και εσύ.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_13/05/2008_232412
Tuesday, May 13, 2008
Sunday, May 11, 2008
Agrypnia - Thanassis Papakonstantinou
Από τα Ιωάννινα. Στο Δαφνί. Από το Δαφνί.
Στο τελευταίο ταξίδι σου.
Από εκεί. Στο βράδυ της Κυριακής.
Θα χαρείς να μάθεις πως δεν φίλησα το χέρι το ιερέα. Έκανα εδώ κι εκεί τον σταυρό μου δεν κατάλαβα καλά κι εγώ δεν σκέφτηκα μηχανικά παρασύρθηκα με το πλήθος. Η λειτουργία, η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Δεν θα σου άρεσε νομίζω καθόλου. Θα τους είχες βρίσει και καλά θα είχες κάνει. Εγώ δεν ξέρω, λύγισα με όλο αυτό το κλίμα. Δεν σε πρόλαβα κιόλας. Κι εσύ αναρωτιόσουν άκουσα γιατί χάθηκα. Είμαι μεγάλος μαλάκας πρέπει να στο είχα πει.
Τα παιδιά σου ήταν εκεί. Πρέπει να είσαι πολύ περήφανος. Άντρας σωστός ο γιος σου, περίμενε να τελειώσει αυτή η τελετουργία των επιζώντων στο προαύλιο της εκκλησίας. Έβρεχε κιόλας, και γέμισαν οι γόβες οι μαύρες με λάσπες. Ήμασταν τυχεροί και νιώσαμε λίγη ανακούφιση στην αίσθηση αυτή.
Περίμενα κι εγώ, και για μια στιγμή, ενώσαμε το βλέμμα μας στο κοιμητήριο. Αναπαύονται άραγε οι ψυχές;
Κάποια στιγμή Θα σε βρω μπαγάσα. Και θα καθίσουμε ξανά στο ίδιο τραπέζι. Τις ιστορίες σου από το ναυτικό να με κερνάς. Σε λιμάνια μακρινά, και σε περασμένες εποχές να με ξαναπάς.
Έως τότε. Θα περιμένω εδώ.
Καλό ταξίδι.
Tuesday, May 06, 2008
Alanis Morissette - Hand In My Pocket
Σιγά μη δεν ανέβαζα.
Για να θυμάμαι. Τις παλιές. Καλές;
Καλές!!!!!!!!!!! Εποχές!!!!!!!!!!!!!!
Σιγά μην Κλάψω - Αγγελάκας και Οι Επισκέπτες
Και αν τα έβαζα στο πλάι. Θα έπαιζαν σαν μια λίστα ας πούμε;
Περνάω το στερητικό μου. Πρώτα λες, αυτός τα φταιει. Μετά λες, εμείς τα φταίξαμε. Τελικά λες, εγώ τα φταιω.
Δεν είμαι κομμένη και ραμμένη. Για τέτοια.
Και ούτε θυμάμαι πού έκρυψα: την υπομονή - την ανοχή - τα συναισθήματα - τα διλήματα - το πάθος.
Λάθος.
Monday, May 05, 2008
Saturday, May 03, 2008
Wish You Were Here
Πρώτο: Το Σάββατο ξυπνάμε κατά τις έντεκα.
Δεύτερο: Κατά προτίμηση βλέπουμε καρτούν στο κρεββάτι με κρουασάν, σοκολάτα, και γάλατα (μου αρέσει το γάλα).
Τρίτο: Μικροί οι μεγάλοι: Οι πρίγκιπες υπάρχουν μονάχα στα παραμύθια.
Δεν απαντώ πάντα. Τα διαβάζω όμως. Πάντα.
Thursday, May 01, 2008
Πρώτη του Μάη. 2008.
Σου γράφω και είμαστε εννέα λεπτά πριν τις δώδεκα.
Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω να σου πω για την πρώτη του Μάη, του 2008. Άκουσα, διάβασα, γνωρίζω, πως πέρασαν σαράντα χρόνια από την θρυλική εκείνη του ‘68. Παρίσι. Εγώ όμως σκέφτομαι το σήμερα πλέον. Εσύ μου λες πως πρέπει να γνωρίζουμε καλά το παρελθόν μας, και τα σχετικά, εγώ όμως αδιαφορώ και αγναντεύω σαν χαζή το κενό. Επειδή ορισμένες στιγμές γουστάρω την πνευματική διαμαρτυρία μου. Είναι η προσωπική μου (α)κινητοποίηση...
Και πράγματι. Το μόνο που σκεφτόμουν σήμερα, ήταν να την βγάλω κάπου με φως, με θάλασσα, και με καλή παρέα. Δεν με απασχολεί, η κινητοποίηση της ΓΣΕΕ, πως λέγεται. Των αντιπροσώπων κομμάτων που εμφανίζονται μονάχα και καλά τάχαμου τάχατε. Που ξέρω πως εντάξει, στις έντεκα συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως, και στις μία στη ταβέρνα. Κυνική και εγωίστρια. Γουστάρω. Μα τον Χριστό.
Πιάσε τον Μάη.
Αυτές τις μέρες στην Αθήνα βρίσκεται ένας φίλος και συνεργάτης, από το Παρίσι. Και μιας και δεν μας έκατσε το ταξίδι στην Αμοργό, στο οποίο νησί γεμάτος περηφάνια, από αυτή τη μοναδικά γαλλική, την –σχεδόν – σοβενιστική, μου λεει πως εκεί γυρίστηκε το «Απέραντο Γαλάζιο», Le Grand Bleu, το οποίο είδε ουκ ολίγες φορές. Και εγώ του τάζω, πως την επόμενη φορά, θα πάμε σίγουρα κάπου σε ένα νησί από εκείνα όπως στο Απέραντο Γαλάζιο...σε αυτή την απέραντα κατά εκείνον γαλάζια χώρα μας.
Είμαι μια ευτυχής ξεναγός. Και καθώς του εξηγώ τα λίγα που γνωρίζω με ακρίβεια για την πρωτεύουσα μας, τον ευχαριστώ εν μέρη, που στάθηκε αφορμή. Να πιάσω τον Μάη. Και να ξεφύγω από την παρούσα κατάσταση μου, την κάπως βροχερή και μίζερη. Που κανονικά θα ήταν αντικείμενο ψυχοθεραπείας. Αλλά πού να τα βρω τα εκατό ευρω την επίσκεψη, και επιπλέον. Αν δεν γιατρεύουν την σχιζοφρένεια. Σε μένα τι να κάνουν;
Άσχετο λοιπόν.
Περπατάμε κάπου στο Θησείο. Και σταματάει εκείνος σε ένα θερινό σινεμά. Που δεν άνοιξε ακόμη. Και γεμάτος χαρά μου λεει πως είναι άκρως χαριτωμένο, το θερινό σινεμά αυτό «Θησείο» που έχει κόκκινες καρέκλες και είναι έτσι κάτω από τον ανοιχτό ουρανό. Στο Παρίσι μου λεει δεν υπάρχει αυτό. Καλά κι εμείς δεν έχουμε κοινά ποδήλατα ας πούμε, αλλά λέμε τώρα. Το φωτογραφίζει. Κι εγώ γεμάτη περηφάνια, την μοναδικά ελληνική, την –σχεδόν – σοβενιστική, που γνωρίζω επιτέλους κάτι κι εγώ με ακρίβεια, του εξηγώ για τον Καζαντάκη. Για την Μερκούρη και τον Ντασέν. Και κοιτάμε μαζί το πρόγραμμα, και δυστυχώς. Η έναρξη γράφει η αφίσα, είναι στις 8 Μαίου. Και εκείνος επιστρέφει νωρίτερα. Του εξηγώ τα λίγα που γνωρίζω για το έργο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», και σκέφτομαι η ίδια να το δω. Στην έναρξη πιθανά, μόνη. Έτσι στα πλαίσια της τελετουργίας χωρισμού. Από πεταλούδα σε κάμπια, από την κοινή πορεία: στην μοναχική ανεξαρτησία. Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Για το έργο. Όχι θα πας εδώ:
http://sevenfilmgallery.blogspot.com/2008_03_01_archive.html
Σου γράφω, κι επειδή ως γνωστό, δεν ξέρω ούτε πως να κατεβάσω τραγούδια, ούτε πως να τα καταχωρήσω, ούτε τον χρόνο βρίσκω να το κάνω, ούτε ξέρω πως να τα σώσω, ούτε εκτυπωτή έχω για εξώφυλλα. Έτσι λοιπόν, έβαλα κλασσικά Κοέν στον υπολογιστή, επειδή φαντάσου, βαριέμαι να πάω μισό μέτρο πιο πέρα και να ανοίξω ραδιόφωνο, κόκκινη πως είμαι, πιασμένη από τον Μάη, και. Δεν έχει και, είναι όπως όταν παίρνεις φόρα να τρέξεις, και στην έναρξη σκέφτεσαι: Μα αφού δεν βιάζομαι.
Κάτι άλλο ήθελα πάλι να γράψω.
Το είχα σαν σε στυλ πήγα στον ψυχολόγο μου και να πω τα διάφορα μου. Είναι μια δική μου υπόθεση πως το να πας στον ψυχολόγο και να κρατάς μπλογκ είναι περίπου το ίδιο αποτελεσματικό. Ειδικά αν σκεφτείς πως είναι κάτι το μπλογκ σαν ομαδική ψυχανάλυση, απλώς δεν υπάρχει κάποιος συντονιστής ας πούμε. Γιατί εντάξει μπορεί και να μην χρειάζεται ένας τέτοιος...δεν ξέρω έτσι αυθόρμητα λεω.
Αύριο δουλεύω. Καλά δεν νυστάζω. Είναι δώδεκα και τέταρτο. Ενώ γυρνάνε στο μυαλό μου εκατό γαματες σκέψεις, διατυπώνω γενικές ασυναρτησίες, και με συγχωρείς, γιατί ξέρω πόσο αδυναμία μου έχεις. Κατά βάθος.
Πάσχεις από την ίδια.
Κλείνοντας: Γουστάρω πόσο να φοράς ένα παλιό τζην που κρέμεται κάπως πάνω σου, ξυπόλυτος, να γράφεις, λευκός, να γλιστράω πίσω σου, και να μην σηκώνεσαι. Τα δάχτυλα στα σγουρά μαλλιά σου, το δάγκωμα μου, απαλό στις άκρες των αυτιών σου. Οι γεύση σου πάντα αλμυρή, απέραντη, σαν την θάλασσα.
Γουστάρω πως θα κάνει σε λίγο ζέστη, και θα στάζουν αυτές οι σταγονίτσες στα ποτήρια μας σαν τον ιδρώτα μας. Θα μας βρίσκουν τα μεσημέρια μας, σαββατοκύριακα, με αυτά τα παλιά, αγαπημένα, σκισμένα, τζην μας, ακίνητοι στον χρόνο, αδιαπέραστοι. Θα μας πιάνει το φως. Και θα γελάμε δυνατά, κι ας ακουω συνέχεια Κοέν. Εσύ μονάχα ξέρεις, πόσο πολύ αγαπώ το γέλιο, και τον έρωτα σου.
Δε γαμιέται.
Κάποια στιγμή θα με ανακαλύψεις. Και θα καταλάβεις. Πως τόσο καιρό.
Σε περιμένω.
Υ.Γ. Σκέφτηκα σήμερα κατά τις έντεκα γυρίζοντας. Καθώς πάρκαρα το αυτοκίνητο εκεί κοντά στο παλιό σπίτι κοντά στο δικό μου. Πως καλό θα ήταν να γράφω και για κανένα έξυπνο θέμα, όπως ας πούμε έλεγα στον φίλο Γάλλο. Να γράψει για το σύστημα που έχουν στο Παρίσι εδώ και ένα χρόνο, όπου είναι η μοναδική πόλη στο κόσμο, όπου υπάρχει ένα σύστημα κοινής χρήσης ποδηλάτων στην πόλη. Και μου το εξήγησε με την ίδια ακρίβεια, που μου εξήγησε για την φωτογραφική και τις ρυθμίσεις. Κι εγώ φωτογράφισα ένα καντήλι που είχαν στο τραπέζι στον «Αθηναίων Πολιτεία» που μας πήγαν δυο παγωτά είκοσι ευρώ χαλάλι για την θέα, αν κι εγώ του είπα να πάρουμε δυο ξυλάκια να τα φαμε παρακάτω (πότε έγινα τόσο τσιγκούνα; Πότε έφτασε τόσο το κινητό;).
Έλεγα. Να γράφουμε κάτι σοβαρό. Να μαθαίνει ο κόσμος. Να λεει να σήμερα έμαθα για τα ποδήλατα στο Παρίσι. Να σήμερα έμαθα για την σχιζοφρένεια. Να σήμερα έμαθα για την Αλεξανδρούπολη. Και όχι μόνο ασυναρτησίες.
Αλλά το μόνο που μου έρχεται κλείνοντας το υστερόγραφο.
Είναι πως όταν μου στείλει την φωτογραφία με το ραγισμένο καντήλι που φώτιζε σαν άστρο το τραπέζι μας.
Πρέπει να σου την δείξω οπωσδήποτε.
Καλό μήνα. Με αγάπη.
Αλήθεια.
Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω να σου πω για την πρώτη του Μάη, του 2008. Άκουσα, διάβασα, γνωρίζω, πως πέρασαν σαράντα χρόνια από την θρυλική εκείνη του ‘68. Παρίσι. Εγώ όμως σκέφτομαι το σήμερα πλέον. Εσύ μου λες πως πρέπει να γνωρίζουμε καλά το παρελθόν μας, και τα σχετικά, εγώ όμως αδιαφορώ και αγναντεύω σαν χαζή το κενό. Επειδή ορισμένες στιγμές γουστάρω την πνευματική διαμαρτυρία μου. Είναι η προσωπική μου (α)κινητοποίηση...
Και πράγματι. Το μόνο που σκεφτόμουν σήμερα, ήταν να την βγάλω κάπου με φως, με θάλασσα, και με καλή παρέα. Δεν με απασχολεί, η κινητοποίηση της ΓΣΕΕ, πως λέγεται. Των αντιπροσώπων κομμάτων που εμφανίζονται μονάχα και καλά τάχαμου τάχατε. Που ξέρω πως εντάξει, στις έντεκα συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως, και στις μία στη ταβέρνα. Κυνική και εγωίστρια. Γουστάρω. Μα τον Χριστό.
Πιάσε τον Μάη.
Αυτές τις μέρες στην Αθήνα βρίσκεται ένας φίλος και συνεργάτης, από το Παρίσι. Και μιας και δεν μας έκατσε το ταξίδι στην Αμοργό, στο οποίο νησί γεμάτος περηφάνια, από αυτή τη μοναδικά γαλλική, την –σχεδόν – σοβενιστική, μου λεει πως εκεί γυρίστηκε το «Απέραντο Γαλάζιο», Le Grand Bleu, το οποίο είδε ουκ ολίγες φορές. Και εγώ του τάζω, πως την επόμενη φορά, θα πάμε σίγουρα κάπου σε ένα νησί από εκείνα όπως στο Απέραντο Γαλάζιο...σε αυτή την απέραντα κατά εκείνον γαλάζια χώρα μας.
Είμαι μια ευτυχής ξεναγός. Και καθώς του εξηγώ τα λίγα που γνωρίζω με ακρίβεια για την πρωτεύουσα μας, τον ευχαριστώ εν μέρη, που στάθηκε αφορμή. Να πιάσω τον Μάη. Και να ξεφύγω από την παρούσα κατάσταση μου, την κάπως βροχερή και μίζερη. Που κανονικά θα ήταν αντικείμενο ψυχοθεραπείας. Αλλά πού να τα βρω τα εκατό ευρω την επίσκεψη, και επιπλέον. Αν δεν γιατρεύουν την σχιζοφρένεια. Σε μένα τι να κάνουν;
Άσχετο λοιπόν.
Περπατάμε κάπου στο Θησείο. Και σταματάει εκείνος σε ένα θερινό σινεμά. Που δεν άνοιξε ακόμη. Και γεμάτος χαρά μου λεει πως είναι άκρως χαριτωμένο, το θερινό σινεμά αυτό «Θησείο» που έχει κόκκινες καρέκλες και είναι έτσι κάτω από τον ανοιχτό ουρανό. Στο Παρίσι μου λεει δεν υπάρχει αυτό. Καλά κι εμείς δεν έχουμε κοινά ποδήλατα ας πούμε, αλλά λέμε τώρα. Το φωτογραφίζει. Κι εγώ γεμάτη περηφάνια, την μοναδικά ελληνική, την –σχεδόν – σοβενιστική, που γνωρίζω επιτέλους κάτι κι εγώ με ακρίβεια, του εξηγώ για τον Καζαντάκη. Για την Μερκούρη και τον Ντασέν. Και κοιτάμε μαζί το πρόγραμμα, και δυστυχώς. Η έναρξη γράφει η αφίσα, είναι στις 8 Μαίου. Και εκείνος επιστρέφει νωρίτερα. Του εξηγώ τα λίγα που γνωρίζω για το έργο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», και σκέφτομαι η ίδια να το δω. Στην έναρξη πιθανά, μόνη. Έτσι στα πλαίσια της τελετουργίας χωρισμού. Από πεταλούδα σε κάμπια, από την κοινή πορεία: στην μοναχική ανεξαρτησία. Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Για το έργο. Όχι θα πας εδώ:
http://sevenfilmgallery.blogspot.com/2008_03_01_archive.html
Σου γράφω, κι επειδή ως γνωστό, δεν ξέρω ούτε πως να κατεβάσω τραγούδια, ούτε πως να τα καταχωρήσω, ούτε τον χρόνο βρίσκω να το κάνω, ούτε ξέρω πως να τα σώσω, ούτε εκτυπωτή έχω για εξώφυλλα. Έτσι λοιπόν, έβαλα κλασσικά Κοέν στον υπολογιστή, επειδή φαντάσου, βαριέμαι να πάω μισό μέτρο πιο πέρα και να ανοίξω ραδιόφωνο, κόκκινη πως είμαι, πιασμένη από τον Μάη, και. Δεν έχει και, είναι όπως όταν παίρνεις φόρα να τρέξεις, και στην έναρξη σκέφτεσαι: Μα αφού δεν βιάζομαι.
Κάτι άλλο ήθελα πάλι να γράψω.
Το είχα σαν σε στυλ πήγα στον ψυχολόγο μου και να πω τα διάφορα μου. Είναι μια δική μου υπόθεση πως το να πας στον ψυχολόγο και να κρατάς μπλογκ είναι περίπου το ίδιο αποτελεσματικό. Ειδικά αν σκεφτείς πως είναι κάτι το μπλογκ σαν ομαδική ψυχανάλυση, απλώς δεν υπάρχει κάποιος συντονιστής ας πούμε. Γιατί εντάξει μπορεί και να μην χρειάζεται ένας τέτοιος...δεν ξέρω έτσι αυθόρμητα λεω.
Αύριο δουλεύω. Καλά δεν νυστάζω. Είναι δώδεκα και τέταρτο. Ενώ γυρνάνε στο μυαλό μου εκατό γαματες σκέψεις, διατυπώνω γενικές ασυναρτησίες, και με συγχωρείς, γιατί ξέρω πόσο αδυναμία μου έχεις. Κατά βάθος.
Πάσχεις από την ίδια.
Κλείνοντας: Γουστάρω πόσο να φοράς ένα παλιό τζην που κρέμεται κάπως πάνω σου, ξυπόλυτος, να γράφεις, λευκός, να γλιστράω πίσω σου, και να μην σηκώνεσαι. Τα δάχτυλα στα σγουρά μαλλιά σου, το δάγκωμα μου, απαλό στις άκρες των αυτιών σου. Οι γεύση σου πάντα αλμυρή, απέραντη, σαν την θάλασσα.
Γουστάρω πως θα κάνει σε λίγο ζέστη, και θα στάζουν αυτές οι σταγονίτσες στα ποτήρια μας σαν τον ιδρώτα μας. Θα μας βρίσκουν τα μεσημέρια μας, σαββατοκύριακα, με αυτά τα παλιά, αγαπημένα, σκισμένα, τζην μας, ακίνητοι στον χρόνο, αδιαπέραστοι. Θα μας πιάνει το φως. Και θα γελάμε δυνατά, κι ας ακουω συνέχεια Κοέν. Εσύ μονάχα ξέρεις, πόσο πολύ αγαπώ το γέλιο, και τον έρωτα σου.
Δε γαμιέται.
Κάποια στιγμή θα με ανακαλύψεις. Και θα καταλάβεις. Πως τόσο καιρό.
Σε περιμένω.
Υ.Γ. Σκέφτηκα σήμερα κατά τις έντεκα γυρίζοντας. Καθώς πάρκαρα το αυτοκίνητο εκεί κοντά στο παλιό σπίτι κοντά στο δικό μου. Πως καλό θα ήταν να γράφω και για κανένα έξυπνο θέμα, όπως ας πούμε έλεγα στον φίλο Γάλλο. Να γράψει για το σύστημα που έχουν στο Παρίσι εδώ και ένα χρόνο, όπου είναι η μοναδική πόλη στο κόσμο, όπου υπάρχει ένα σύστημα κοινής χρήσης ποδηλάτων στην πόλη. Και μου το εξήγησε με την ίδια ακρίβεια, που μου εξήγησε για την φωτογραφική και τις ρυθμίσεις. Κι εγώ φωτογράφισα ένα καντήλι που είχαν στο τραπέζι στον «Αθηναίων Πολιτεία» που μας πήγαν δυο παγωτά είκοσι ευρώ χαλάλι για την θέα, αν κι εγώ του είπα να πάρουμε δυο ξυλάκια να τα φαμε παρακάτω (πότε έγινα τόσο τσιγκούνα; Πότε έφτασε τόσο το κινητό;).
Έλεγα. Να γράφουμε κάτι σοβαρό. Να μαθαίνει ο κόσμος. Να λεει να σήμερα έμαθα για τα ποδήλατα στο Παρίσι. Να σήμερα έμαθα για την σχιζοφρένεια. Να σήμερα έμαθα για την Αλεξανδρούπολη. Και όχι μόνο ασυναρτησίες.
Αλλά το μόνο που μου έρχεται κλείνοντας το υστερόγραφο.
Είναι πως όταν μου στείλει την φωτογραφία με το ραγισμένο καντήλι που φώτιζε σαν άστρο το τραπέζι μας.
Πρέπει να σου την δείξω οπωσδήποτε.
Καλό μήνα. Με αγάπη.
Αλήθεια.
Α και ένα τραγούδι έτσι για την ambience: Your Naked Body - Leonard Cohen.
Και πριν τους τίτλους (στους τίτλους είναι το καλύτερο της ταινίας καθώς παίζει το τραγούδι που διάλεξαν να δέσει το έργο) η φωτογραφία είναι από την ταινία "Sex and Lucia" του Julio Medem, η οποία αν και πολύ προχώ. για μένα. Παρουσιάζει κατά την γνώμη μου ακριβώς αυτό που παθαίνει κανείς, όταν αυτό που τον παθιάζει. Τον καταναλώνει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αν είναι αυτό το σεξ. Ή αν είναι αυτό η συγγραφή έργων.
Subscribe to:
Posts (Atom)
