Εγώ και οι Αηδείες μου.

8:44μμ

Ο Α. βγήκε με ένα φίλο.

Κι εγώ δεν έχω αλλάξει ακόμα από την στολή του γραφείου.

Στη κουζίνα επικρατεί το απόλυτο Χάος: πιάτα, φαγητά, ένα πιρούνι εδώ, ένα μαχαίρι εκεί, ψίχουλα, φώτα ξεχασμένα.

Και το παράθυρο ανοιχτό: το κινητό, το καλώδιο των ακουστικών, το καλώδιο του ποντικιού, τα γράμματα, οι λογαριασμοί, τα ρούχα που θέλουν σίδερο, τα παπλώματα στο πάτωμα.

Τα γοβάκια μου: είναι άβολα. Οι δίσκοι μου, ξεχασμένοι. Τα βιβλία, μισάνοιχτα, με μια αφιέρωση "την ευχή μου να ζει με τους αγαπημένους της σε διαρκή υγεία και χαρά".

Ο γάτος μου: χαμένος.

Και σκέφτομαι εδώ και μέρες: Διάφορα.

Να σου έλεγα όλες τις πρόσφατες σκέψεις μου.

Να σου διηγηθώ όλα τα Όνειρα μου. Κρυμμένα στο πράσινο τετράδιο με το σπιράλ.

Και ο ψυχολόγος να μου Απαντά:

Είναι κάτι σοβαρό;

Όχι βέβαια.

Δεν υπάρχει χρόνος.

Αλλά θα σας πάρω εγώ.

Ξέρετε διάβασα εκείνη τη δημοσίευση σας και νόμιζα.

Πως.

Πως;

Δεν θέλω να Αλλάξω. Επειδή αυτό πιθανά να σημαίνει πως πρέπει να μπω στην διαδικασία της βραδιάς, με όλα αυτά που με περιμένουν να με αποσπάσουν από τον τρελαμένο εαυτό μου. Το alter ego μου που ζητά απεγνωσμένα ένα: Τσιγάρο.Λίκι.

Και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Βαθύ κόκκινο να κάνω κεφάλι. Στην μπανιέρα να ζεματάει το νερό. Να ζαλιστώ. Μέχρι να λιποθυμήσω.

Σκέφτομαι και διάφορα άλλα.

Πολλά. Ίσως μερικά από αυτά να είναι και φυσιολογικά. Μου το ζήτησες άλλωστε: Να είμαι φυσιολογική και νορμάλ σαν μια επιβεβαίωση στο ότι είσαι και εσύ ελάχιστα φυσιολογικός, αγνοώντας βέβαια εγώ και εσύ τους κινδύνους του "φυσιολογικού".

8:51

Παίζει ξανά και ξανά το Stay της Loeb.

Πρέπει να το πρωτοάκουσα στα 16 μου εκεί. Όταν νόμιζα πως η αγάπη δείχνει κάπως έτσι.

Σαν ένα άδειο διαμέρισμα κάπου στην Νέα Υόρκη.

Η ευαισθησία είναι ένας γκρίζος γάτος που πηδάει πάνω σε μπρούτζινα γυμνά έπιπλα. Σγουριασμένα, παλιά, και αυθεντικά.

Τουλάχιστον προς το παρών κέρδισα.

Και δεν αδειάζω ακόμα το διαμέρισμα.

Κάτω Χαλάνδρι.

Και άμα θες.

Με μια μαγική γόμα να σβήσω απόψε:Όλα τα αυτοκίνητα - μαζί με το δικό μου.

Ας κρατήσω ένα: το δικό σου. Με το ραδιόφωνο και του Κοέν τον χορό στην κορυφή του κόσμου. Μια όμορφη ανάμνηση. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία μείνε και κράτησε με εκεί.

Κάνε Θεέ μου.

Να μην γίνω ποτέ: φυσιολογική...

Υ.Γ. Η φωτογραφία δεν θυμάμαι από που είναι. Το τραγούδι είναι από το Soundtrack Reality Bites. Η κινηματογραφική επιλογή της βραδιάς είναι το "The dreamers" του Bertolucci.