Sunday, September 30, 2007

Zones Grises.

Είναι της Κυριακής το ξημέρωμα.

Πρέπει να κοντεύει πέντε, το κίτρινο σήμα της Πειραιώς απέχει κάποια εκατοστά από το χέρι μου, το δεξί πάντα. Κίτρινο λένε το χρώμα της γνώσης. Κίτρινο νομίζω πως είναι και το χρώμα από το ψέμα. Σπρώχνω λιγάκι το Κ, και αποκαλύπτεται η επιχορήγηση, «τέχνες, και γράμματα» σε κόκκινα, μπορντό θα έλεγα, δεν παίρνω όρκο. Είναι και τέτοια η ώρα.

Η Α οδηγεί, τις εφημερίδες τις Κυριακάτικες, στο ξημέρωμα θα τις βρεις. Την αμφισβητώ, είναι και αυτό κομμάτι της τελετουργίας μου της Κυριακάτικης, μεσημέρι, να κατέβω για την εφημερίδα στο περίπτερο της γωνίας, δυο στενά κάτω από το δικό μου. Δίχως το ένθετο. Σκουπίδια.

Στο περίπτερο συνωστισμός, την άποψη της Α την μοιράζονται προφανώς και άλλοι τόσοι. Δεν με απασχολούν τα ένθετα, ψάχνω στα ξένα περιοδικά. Ευτυχώς, ένα αντίτυπο Σεπτεμβρίου, ELLE γαλλικό, γιατί το ελληνικό είναι πράγματι. Σκουπίδια. Ζητάω την Κ. Τελευταία κόλλησα πάνω της. Είναι νύχτα, και έχει πολύ φως. Και φασαρία. Εκεί στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, κοντά στο πάρκιγκ. Εκείνες προχωράνε μπροστά μου. Δεν το γνωρίζει ακόμα, αλλά την ευγνωμονώ. Στα χέρια μου, η Καθημερινή, το γαλλικό περιοδικό μου. Στα μάτια μου, τα άστρα της νύχτας. Στα χείλη μου η γλυκιά γεύση αμαρέτο με πάγο. Πριν λίγο σε ένα μαγαζάκι δίπλα στο ELBA; Θα σε γελάσω. Από ποτά και μαγαζιά δεν τα πήγα ποτέ καλά. Το σπίτι όμως. Παλιό κλασσικό. Αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Ένα από τα CD που άφησες στον υπολογιστή. Μια συλλογή από έθνικ τραγούδια. Το άκουσα πριν μερικούς μήνες στο αυτοκίνητο της Α, σε μια διαδρομή Κυριακής προς τη θάλασσα. Φυλάς κάποια σκοπιά. Νομίζεις σίγουρα πως δεν σε σκέφτομαι έτσι; Η θέση σου μέσα μου, όπως την άφησες. Πολύ φοβάμαι πως αυτή η κατάσταση χρειάζεται μια ζωή τουλάχιστον. Για να αλλάξει.

Ευτυχώς τώρα ζω ένα δικό μου σενάριο. Επιτέλους. Το σπίτι είναι ακόμα άνω κάτω. Όπως κι εγώ άλλωστε. Διαβάζει δεν διαβάζει κανείς από το γραφείο. Ούτε και με απασχολεί. Τα συγχαρητήρια, τα έργα που δεν τελείωσαν, τα άλλα για τα οποία χάθηκαν τόσα. Δεν με απασχολεί. Θα τα βάλω σε μια σειρά, θα σου το αποδείξω θα δεις.

Κάποιος μου είπε πριν λίγες μέρες. Πως αυτά που σκέφτομαι, μοιράζομαι, και ζω. Δεν είναι παρά η κρίση των τριάντα. Γελάμε. Κοιταζόμαστε. Κουρεύτηκες ρωτάμε ο ένας τον άλλο;

Πάμε κάποιες μέρες μπροστά. Είμαι στο αεροδρόμιο. Στην έξοδο προς το πάρκιγκ μακράς διάρκειας. Του ζητάω να μείνουμε λίγο εκεί, ο ήλιος δύει, τα αεροπλάνα απογειώνονται, ο θόρυβος της πόλης δεν φτάνει σε μας, και έτσι, αγναντεύουμε από μακριά, την ήρεμη ομορφιά της. Εκείνος νοιώθει αμήχανα, εγώ νοιώθω αμήχανα, γνωρίζω καλά πως κλείνει ένα κεφάλαιο. Εκείνος θέλει να διαλέξουμε το τέλος. Καπνίζει, συνέχεια βγάζει νευρικά το πακέτο από την μπεζ βαλίτσα του. Την μεγάλη με τα ρούχα του, όχι την μπλε με τα προσπέκτους. Και ένας φορητός. Τα υπάρχοντα του. Κρυώνω, δεν το έχει καταλάβει. Κουρεύτηκες; Με ρωτάει. Κοκκινίζω. Μια αυθόρμητη απόφαση στην Αλεξανδρούπολη, προσπαθώ να κάνω χιούμορ να ξεχαστεί η ερώτηση, να μη με κοιτά. Προτιμεί το μαλλιά μου μακριά, ή πολύ κοντά, Εγώ προτιμώ να κλείσει και αυτό το κεφάλαιο. Μου δείχνει το αυτοκίνητο του. Πίσω χώρος για ποδήλατα. Τον ρωτάω. Ναι το αγαπώ, μου απαντά. Είναι απότομος, απόμακρος, κρύβει το φως. Μια σκοτεινή αύρα. Κρυώνω καθώς αγκαλιαζόμαστε για το Αντίο. Απομακρύνομαι με τόση σιγουριά, δεν γυρίζω καθόλου πίσω. Χαμογελώ, και τινάζω το κουρεμένο μαλλί μου καθώς παίρνω την στροφή προς τις κυλιόμενες σκάλες. Κρυώνω, φοβάμαι, δεν είμαι σίγουρη για τίποτα.

Δεν είναι η κρίση των τριάντα του απαντώ.

Δεν συμβιβάζομαι. Όχι τώρα όχι ποτέ. Δεν θα πάρω το διπλό παιχνίδι σας. Την απάτη του εαυτού μου. Την απάτη του συντρόφου μου. Δεν θα ζω για τις εικονικές σας παγίδες. Για να είστε εσείς καλά. Κι εγώ πουτάνα, μέσα μου, έξω μου. Δεν θα έχω μια γκόμενα στο πλάι για να νοιώθω ζωντανός. Δεν θα σου το ζητήσω. Δεν θα το υπονοήσω. Δεν θα σε γοητεύσω. Δεν θα σε κερδίσω για να σε εγκαταλείψω. Γυμνή δίχως το χάδι. Το βλέμμα. Το φιλί σου. Την ελάχιστη ειλικρίνεια σου.

Πραγματικά έχω απογοητευτεί πολύ από την σκληρή ασκημιά της πραγματικότητας μας.

Μου είναι ακόμα απίστευτο. Πως είναι όλα κρυμμένα στις γκρίζες αυτές ζώνες. Και όμως είναι αλήθεια. Όπως το περίπτερο με τις Κυριακάτικες ξημερώματα.

Συνωστισμός. Για το τίποτα.

1 comment:

mystikaperasmata said...

Εικόνες και σκέψεις απο τις γκρίζες ζώνες. Αννα μου θύμισες τις δικές μου γκρίζες ζώνες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ενας μικρός απολογισμός στην άλλη πλευρά του μυαλού.
Δεν είναι η κρίση των τριάντα και σίγουρα...